Mikronezya Merkez Pastanesi MP’nin sonuncu müdürü Vejetalin Çiçorniya, pilot koltuğu gibi fırlayıp fırlatabilir makamında umulmadık bir süredir dayanıyordu. 

Ancak ne pahasına?

Vejetalin yoldaşın saçı sakalı son altı ayda ağarmış; siyah gözler anlamına gelen Çiçorniya soyadı aynı sürede iki gözünün çevresine, tam siyah değil de morluk olarak yayılmıştı.  

Çünkü Vejetalin Çiçorniya, dayak yiyordu.

Tanrı Ol istibdatının yeryüzündeki gölgesi, daimi temsilcisi ve en büyük elçisi, Yolcu ve Yolluların Ulu Çobanı, düşmez kalkmaz müstebit Muktedir Makropiç’in sinirlerini onu bunu döverek yatıştırmak gibi bir huyu vardı. Bitter çikolata yokluğuna yol açan kakao krizinden sonra en çok MP müdürlerini döver olmuştu. Damadı Embesil Şamarov, yediği son dayaktan sonra kapağı Londra’ya atıp canını kurtarınca sinirini Vejetalin Çiçorniya üzerinde gideriyor ve sık sık da sinirleniyordu.  

Altı ayda kır babalıktan ak dedeliğe terfi eden Vejetalin yoldaş, bir gün dayanamayıp derdini Saray’ın kılı ağarmayan ve dökülmeyen tek yozdaşı, müstebitin iletişim yetkilisi ve Britanya’nın Mikronezya’daki adamı, Frozen Goldstein’a açtı. 

“Ulu Çoban ne desem beni dövüyor” dedi. “Artık dayanamıyorum...”

Yozdaş yoldaşı Frozen Goldstein, biraz düşündükten sonra sordu: “Dövmeden önce sana bir şey ikram ediyor mu?”

Vejetalin Çiçorniya içini çekti: “Evet, mango meyveli sumuti içirip sonra dövüyor.”

Frozen Goldstein, “Hah, tamam işte!” dedi. “Seni dayaktan kurtaracak bir çözüm var. Huzura çıkınca, el etek öptükten sonra, mango meyveli sumutiden koca bir yudum al ama yutma. Ulu Çobanımız konuşur, hatta soru sorarken bile o yudumu ağzının içinde çevir, istersen kafanı da salla, ama huzurdan çıkana kadar yutma. Bu kadar basit.”

Vejetalin ve Frozen yozdaşlar, bu dertleşmeden iki hafta sonra Betonit Saray koridorlarında tekrar karşılaştılar. MP müdürünün ak saçları kararmamıştı, Çiçorniya gözleri yine ölü balık gibi bakıyordu, ama çevresindeki morluklardan eser kalmamıştı. Goldstein’ın ellerine sarıldı:

“Harika bir çözüm önerdin, yoldaş Frozen. Huzura varınca ağzıma bir yudum sumuti alıp, çıkana kadar yutmuyorum, Ulu Çobanımız artık bana fiske bile vurmuyor!”

Saray’ın kara kıllı iletişimcisi kurnaz bir gülücük saldı.

“Çeneyi kapatmak, her zaman işe yarar, yoldaş!”