Merkez Pastanesi’nde kriz vardı. Kakao fiyatları almış başını gidiyor, en çok satılan çikolatalı pastanın maliyeti tavan yapıyor, gideri azaltmak için ara katlara krema basıp üste sürülen çikolata tabakasını inceltmek müşterilerin tepkisini çekiyor; pastanenin patronu, “işi beceremediği” gerekçesiyle müdür üstüne müdür değiştiriyor ama iflasa doğru gidişi önleyemiyordu.

Sonunda ucuza alıp Zimbave şubesinde zulaya attığı kakaonun bir kısmını devreye sokmak zorunda kaldı. Zimbave şubesinin yöneticisi, bir buçuk ton kakaoyla çıkageldi. Bolca çikolatalı pasta üretildi, Merkez bayram yerine döndü, oh çok şükür, bir buçuk ton kakao bitene kadar kriz atlatılmış görünüyordu. 

Geçici kurtuluşu kutlamak için birer kişilik iki pasta yaptıran büyük patron, Zimbaveli yöneticisiyle pastanenin varaklı masasına kuruldu. Zahmetine teşekkür için de “Buyur” deyip servis önceliğini konuğuna sundu. Ne var ki masaya getirilen pastalardan biri, diğerinden daha büyüktü. Zimbaveli şube müdürcüğü, büyük pastayı kendi tabağına, küçüğünü patrona koymasın mı?

Patron kızdı: “Amma da kabasın! Tamam, ta Zimbave’lerden getirdin, ama benim kakaoyu getirdin. Büyük payı sen alıp küçüğü bana bırakıyorsun, ayıp, ayıp!”

Zimbaveli gayet masum, sordu: “Sana buyur denseydi, ne yapardın?”

“Büyüğünü sana verir, küçüğünü kendime alırdım!”

“Öyleyse niye şikâyet ediyorsun? İşte küçüğü senin! Zuladaki kakao bitince, zaten bölüşecek pasta da kalmayacak, haydi ye!”