İstanbul’da opera ya da caz festivali etkinliğinde muhteşem yaz mehtabına karşı doya doya biz müzik dinlerken…

Ya da evimizde... ayaklarımızı altımıza almış televizyon karşısındaki koltukta rasgele bir dizi tekrarını izlerken…

Hatay’ın Dörtyol ilçesi…

Özerli Çay Mahallesi Onur Sokak’taki bir evde…

21 yaşında genç bir kadın…

Babası tarafından bir odaya kapatıldı.

Emirle kendisine diz çöktürüldü.

Karnına, yetmedi... göğsüne birer kurşun sıkıldı.

“Can çekişirken” içeri birileri girip kurtarmaya yetişmesin diye, oda kapısı üzerine kilitlendi.

Klimalı evlerimizde biz serin serin “Öyle Bir Geçer Zaman ki” hikâyeleriyle oyalanıp vakit geçirirken; Hatay’ın Dörtyol ilçesi, Özerli Çay Mahallesi Onur Sokak’taki evde; Hicri ailesi fertleri kilitli kapı ardındaki odadan gelen inlemelere kulak kesildiler.

Hiçbir şey yapmadan o kapı önünde öylece beklediler…

Soluklarını kaybetmediler, haykırmadılar, bağırmadılar, “Bu vahşete yürek mi dayanır?” diye isyan edip cinnet geçirmediler…

İnlemeler kesilince odanın kapısı açıldı ve kadının cesedi arkadan polise teslim edildi!

Tepki veren bir avuç aydın

Haber bültenlerinde, bir otobüs şirketinin “güvenlik/BBG evi kamerasıyla” yakalanan son anlarına tanık olduğumuz Ceylan Soysal böyle öldü.

Evlilik problemleri yaşadığı kocasıyla son telefon konuşmasını yaparken izlediğimiz Ceylan’ı, konuşmasını bitirmesine fırsat dahi vermeyen amcası, kolundan tutarak sürükleye sürükleye otobüs şirketinin bekleme salonundan çıkardı…

Oracıkta bebesi elinden alınan Ceylan’ın; infaz edileceği eve götürülmek üzere kapıdan dışarı sürüklenirken; “Ferdi ile konuşuyorum. Eşimle konuşuyorum. Bırakın, bırakın beni!” diye çaresizce yükselen sesini tüm Türkiye duydu.

O ses sizin, benim... hâlâ kulaklarımızda.

Ama biz de Hicri ailesinin fertleri gibi son kertede, hiçbir şey yapmadık; yapmıyoruz.

Biz de sonuçta cinayeti gördük!

Ama Ceylan Soysal’ın anısına “Artık bu son olsun. Bir daha asla!” diyerek toplanıp, sokaklara düşmüyoruz….

Her zamanki malum birkaç kadın örgütü, birkaç gazeteci, bir avuç hukukçu dışında toplumdan tepki dalgası yükselmiyor.

Başbakan’a, “Şu töre cinayetlerini lanetleyin!” baskısı konmuyor. Çiftlerin icabında yapacağı çocuk sayısına bile müdahil olabilen bir Başbakan’a “Çıkın ve lütfen ‘Bizim ne din anlayışımızda, ne töre anlayışımızda böyle bir vahşete yer yoktur. Bu barbarlığı kabul edemeyiz!’ deyin” diyen birileri çıkmıyor.

‘Eşit değiliz dendikçe öldürülüyoruz!’

Gelişme tam ters yönde…

Örnek vermek gerekirse… “2010 İstanbul Avrupa Kültür Başkenti” etkinlikleri altında hatırlarsınız hani, bir “Kadınİst” toplantısı yapılmıştı…

“Kadınİst”te konuşan Başbakan’a, ellerinde tuttukları pankartlarla “Eşit değiliz dendikçe biz daha çok öldürülüyoruz!” hatırlatmasında bulunan kadınlar, hemen derdest edilip salondan uzaklaştırılmıştı…

Arkada kalan kadın grupları.. töre cinayetlerini hatırlatan hemcinslerine sahip çıkacakları yerde; derhal akabinde “iktidar yanında saf tutmuş” ve bir kadın konferansından kadınların atılmasına göz yuman Başbakan’a... tersine avuçları patlayana dek “Türkiye seninle gurur duyuyor!” alkışları tutmuşlardı…

2011’de hâlâ törenin önünü alamamamızın başlıca nedeni işte bu: “Mağdurdan” yana çıkan hiçbir büyük dayanışma sergilenememesi ve buna mukabil her durumda ve her düzeyde “egemen olana” arka çıkılması…

Töre kurbanının kendi ailesi içindeki kadınlardan başlayarak toplumun tüm katmanlarındaki bu eğilim; halka halka en tepeye dek böyle devam ediyor.

“Töre infazını” kararlaştıran aile meclisinde kadınlar, kurbana siper olma gayretine girmiyorlar.

Siper olmayı bırakın; her şey olup bittikten sonra dahi, öldürülen kadının en yakınlarından bir damla gözyaşı akmıyor.

En son Ceylan Soysal örneğinde de gene böyle oldu.

TV kameralarına konuşan Soysal’ın annesi, gözleri önünde kümes hayvanına bile reva görülmeyecek şartlarda katledilen kızına gözyaşı dökmedi.

Töre cinayetlerini araştıran uzmanlar; bu “insanlıktan çıkma” halini, “kadının da erkek cephesine, iktidar safına geçmesiyle” açıklıyor. Ve ülkemizde eşit yurttaş olmayan kadının, “ancak iktidar safına geçerse güç sahibi olabileceğine dair geliştirdiği inancın” devreye girdiğini söylüyorlar.

Bu tüyler ürpertici, insanlık dışı döngüyü kırmanın tek yolu, töreye karşı geniş çapılı “toplumsal baskı” koymak.

Ancak Yılmaz Esmer’in araştırmasında okudunuz…

Bir toplu dilekçeye dahi imza atmaktan kaçınan insanımız; Güldünya’lar, Ceylan’lar için rahatını hiç bozar mı dersiniz?