Her şey Slavya Kahvesi’nin muhteşem hayaletleriyle başladı…

Kafka…

Max Brod…

Rilke…

Çeklerin yeni kaybettiği yazar-devlet adamı Havel’in de giderek, Prag’ın tılsımlı yazarlar kahvesi “Slavya”nın hayaletleri arasına karışacağından dem vuran bir yazı kaleme aldım ki daha mürekkebi kurumadan Sevgili Metin Demirtaş’tan bir ileti aldım:

“Slavya Kahvesi’nden söz edince heyecanlandım” diyordu ileti: “Nâzım’ı ve şiirlerini anarsınız diye. Bilirsiniz Nâzım Prag üstüne çok güzel şiirler yazmıştır. Slavya Kahvesi şiirini okurlarınızla paylaşmanızı diliyorum.”

Prag’la ilgili olarak Nâzım’ın fazla bilinmeyen ancak bir o denli etkileyici dizelerini seçip göndermek ilgisini gösteren “sevgili okurum Metin Demirtaş”ın isteğini aynen bu ibareyle “Sağnak”ta yerine getirdim.

Ertesi gün posta kutum doluverdi.

Kısaca “Koskoca şair Metin Demirtaş’tan siz …nasıl düzayak ‘sevgili okurum’ diyerek bahsedersiniz?” diye soruyordu yazan okurlar…

“Adı geçen okurunuz, şair-yazar Metin Demirtaş olmalı. Biçemi bana onu anımsattı. Bunu belki de biliyorsunuz ama yine de yazmak istedim” diyerek yumuşak serzenişlerde bulunanlardan tutun da; “Şair Metin Demirtaş özenli bir okurdur. Bu ismi ön adsız köşenizde okuyunca üşüdüm. İsim benzerliği diye düşündüm. Alttaki şiirleri okuyunca, okuyucunuzun şu an yaşayan en büyük Türk şairi Metin Demirtaş olduğunu anladım. Şiire altmış yıl vermiş bir şairden ön ad esirgenmemeliydi” tonlamasıyla yazan çatık kaşlı okurlar da oldu…

Keşke ve tekrar üstüne basa basa daha yazıyorum “sevgili okurum” Metin Demirtaş adını, “şair” sıfatıyla birlikte kullansaymışım…

Ama Nâzım Hikmet için; bırakın “şair” tanımını kullanmayı sözgelimi çoğu defa sadece “Nâzım” demiyor muyuz? “Şairler”, general mi ki yanlarına illa sıfat gerektirsin? Neyse…

Amacım polemik değil. Bu 2011’in son yazısı. Yılın son yazısını bu köşenin, her biri benim için çok değerli ve sevgili okurlarına ayırmak istiyordum…

‘Bizim de dağlarımız vardır Che Guevara!’

Slavya Kahvesi yazılarının en büyük getirisi benim için Metin Demirtaş’ın dostluğunu kazanmak oldu. Aynı tepkiler ona yani “şaire” de ulaşmış. Sevgili Demirtaş buna bana geri dönerek ve “Size Nâzım adına, şiir adına sonsuz teşekkürler. İki şiiri çok kişi bilmiyormuş. Yazınızı kesip cebine atanlar, Slavya Kahvesi acaba duruyor mu diye soranlar oldu” diyerek yanıt verdi.

Demirtaş Türk şiirinin evet en özgün isimlerinden biri.

1968’de “Che”nin ölümü ardından yazdığı “Bizim de dağlarımız vardır Che Guevara/ Bakma şimdi durgunsa, bir şahan gibi duruyorsa,/Yorgundur, savaşlar görmüştür, çeteciler barındırmıştır/ Yani satılmış değillerdir hiç tüfek patlamıyorsa,/ Alaçamın, mor meşenin ardına silah çatıp yatmağa/ Bizim de dağlarımız vardır Che Guevara” şiirinden ötürü, 141-142’den tutuklanıp yargılandı.

İlk kitabı “Görüşme Yeri” Memleket Yayınları’ndan çıktı.

Can Yayınları daha sonra “Hazırol Kalbim” adıyla toplu şiirlerini yayımladı. 2010’da “Türkülerde Gezer Adları” kitabına, Yunus Nadi ve Cemal Süreya ödülleri verildi. Metin Demirtaş’ın diğer kitapları şunlar: “Erenler Böyle Dedi”, “Şiirin Kanadında Mektuplar”, “Şiirimsi Nasrettin Hoca Öyküleri”, “Tersinden Okunan Masallar”, “Ben Dönek Değilim”… \t

Ve bir yazar duyarlılığı

“Slavya Kahvesi diyaloglarına”, farklı bir cepheden bir başka değerli yazar Gül İrepoğlu da katıldı:

“Yazılarınızı gazeteden her zaman izliyorum. Ara sıra yazmak istiyorum ama nedense erteliyorum” diye başlıyor İrepoğlu’nun mektubu:

“Ancak bu defa yazmadan edemeyeceğim. Prag yazılarınıza bayılmıştım. Hiç gitmediğim o kentin o özel kahvesi ve Havel. O yazıyı İstanbul’dan Ankara’ya bir UNESCO toplantısına giderken uçakta okudum ve gazeteyi sakladım, sonra yazıyı kesmek üzere. Ve bugün gazeteyi açtığımda o şahane yazının devamını buldum, demek o ilk yazı başkalarını da heyecanlandırmıştı. Nâzım’ın şiirlerini, özellikle ikincisini her zamanki gibi gözlerim dolarak okudum.”

Slavya Kahvesi’nin tılsımı böyle bir şey!

İyi ki Metin Demirtaş, iyi ki Gül İrepoğlu, “Sağnak” okurları ve tabii “Nâzımımız” var…

Yılın bu son yazısında tüm okurlara teşekkür etmek istiyorum. Tek tek yanıt veremediğim, tüm mektupları saklıyorum. Bazen öyle güzel mesajlar geliyor ki buna mutlaka ayrıca cevap vermeliyim deyip ayırıyorum. Sonra araya başka şeyler girip yazamayınca, içimde ukde kalıyor.

Bugün bu yazıya otururken 2011’de gelen tüm mektupları gözden geçirdim. En çok yankı getiren yazılar; Devlet Tiyatrosu’ndaki Sümeyye krizi; “Suyun Kadınları” konserinde Aynur’un Kürtçe şarkı söylemesi, Erdoğan’ın Mısır’daki “laiklik açılımı” ve Hayrünnisa Gül’ün Elizabeth’in aklını başından alan ökçeleriyle Van röportajları olmuş…

“Cumhuriyet” okurları ayrıca İran’a duyarlı. İran; Ortadoğu’da Arap Baharı, Irak, Suriye gibi tüm diğer konulardan daha fazla ilgi çekiyor. Siyaset, yaşam tarzı, sanat, insan hakları alanında İran hakkında yazılan her yazı; yalnız entelektüel bağlamda değil; içgüdüsel ilgiyle okurlarımızın radarına takılıyor.

2012’nin ülkemize daha büyük bir fikir ve ifade özgürlüğü getirmesi dileğiyle.