Resim severim ama suya, denize, göle, gökyüzüne, yeraltına, bir konağın çatısına serçeler gibi sığınmış resmi daha bir çok severim. Öyle, çünkü resim herkesin yapabildiği, erişebildiği bir güzellik, bir anlatım aracı olabilir. Ve benim gibi sokak tiyatrosundan gelen biri için, bu adeta kutsal bir durumdur.

Bu uzun girişi neden yaptım? İZ Televizyonu’nda , “Su’yun Seferi” adlı beni baştan çıkaran, ah orada ben de olsaydım, dedirten bir program var. Ressam Su Yücel’in hazırlayıp sunduğu programda, resmin en oyunsuz, en baştan çıkarıcı hali tıpkı su gibi önünüzden geçip gidiyor, hep birlikte şimdi ne olacak, kim hangi resmi yapacak, ah benim elimde de şu anda bir fırça olsa, diyerek, Su’yun peşine takılıyorsunuz.

Belgesel ve kurgunun iç içe girdiği program, her ay bu güzel ülkenin bir başka iline, ilçesine gidip, orada yaşayanların bile farkında olmadıkları güzellikleri hepimize anlatıyor. Anlatanlar da yörenin halkı, nasıl anlatıyorlar, her biri eline bir fırça, bir boya alarak!

Örneğin Karabük’teyiz. Karabük kara altının çıkarıldığı yer, yöre halkının erkekleri her gün binlerce metre yerin altında, her an bir göçük olabilir, bir madenden ölüm haberi gelebilir. Yöre halkı bunu yaşayarak öğrenmiş, bu nedenden geride kalanlar, kadınlar, kız kardeşler, çocuklar için her gün, uzun ve endişeli bir “bekleyiş”.

İşte Su Yücel ve ekibi, bu uzun “bekleyişi” bizlere anlatmak için oradalar; kadınlar, çocuklar, maden işçilerinin madene inerken giydikleri baretlere, evlerimizde kullandığımız klasik kömür kovalarına içlerini dökecekler, umutlarını, hayallerini anlatacaklar.

Madenciler yeraltındayken, onların yakınları onlara sesleniyorlar. Baretler, kömür kovaları rengârenk boyanıyor, resimler adeta yeraltının karanlığını aydınlatmak için inadına neşeli!

Program içinde en can alıcı bölüm, kömür dolu bir arabanın üstüne, rengârenk baretlerin dizildiği bölümdü. Yeraltından çıkan yüzleri, giysileri kapkara madenciler, kömür arabasının üstünde onları bekleyen baretlere önce şaşkın, ardından neşeyle bakmaya başladılar; en gençleri başındaki kapkara bareti çıkarıp rengârenk olanı giyiverdi, sonra herkes sırayla, bu yeryüzü baretlerini giyip, fotoğraf çektirmeye başladı.

Gün muhteşem bir sonla bitti.

Su’yun Karabük’teki seferi hiç kuşkusuz devam ediyordur. Bu arada ekibin yolu Kapadokya’ya düştü, büyülü peri bacalarının hikâyeleri bu kez, kadın erkek, çoluk çocuk tarafından uçurtmalara resmedildi. Ve yapılan uçurtmalar, gökte sihirli olduğu kabul edilen güvercinlerle birlikte efsun yarattılar.

Ardından mavinin en güzelini çinilere işleyen İznik’e geçildi. Çini ve mavi diyarı İznik’te çini atölyelerinde çalışan kadınlar, bu kez kendi çinilerini yapmaya başladılar. Gelin olmayı, nişanlının askerden dönmesini, çocuklarının okumasını dileyerek bunları çinilere işlediler. Fırın açıldığında (seramik fırınları her zaman sürprizler yapar) heyecanla beklediler. Ve çiniler ortaya çıktı, sonra bu çinileri İznik Gölü’nün sularına bıraktılar, hikâyeler suya yansıdı ve muhteşem, yeryüzünde belki de hiç olmayan bir resim sergisi göz kamaştırdı.

Su’yun yolu Kaz Dağı’na da düştü, Sarı Kız efsanesini gene yöre halkı resimle anlattı ve efsane bu kez sarı yemenilere nakşedildi. Edirne’de gelin duvakları, Milas’ta halılar, Ödemiş Birgi’de cam, resmin malzemeleri oldu...

Bu iş güzel bir iş; biraz yaratıcılık, yaptığı işe saygı ve emekle, bu ülkede böyle onlarca program üretilebilir. Ve biz çok hoşlandığımız bir sözle “bu güzel ve yalnız” ülkenin değerlerini, zenginliğini yanı başımızda hissedebiliriz. Öyle uzaktan memleket sevilmiyor, tanıdıkça seversin… Aşk gibi.