Ölüm oruçlarının 64. gününde Diyarbakır’daydım. Pek çok yerden gelen pek çok kadın örgütü temsilcileriyle birlikteydim. Hepimizin yüzünde endişeli bir ifade; “ya ölüm olursa?”, bunu düşünmek bile tüyler ürperticiydi, hiçbir şey benim daha önce tanık olduğum ölüm oruçlarına benzemiyordu. Bütün bir kent, daha doğrusu bütün bir bölge ayaktaydı. En çok da kadınlar...

Uzun zamandır düşündüğüm bir şeyi gözlerimle gördüm, bölgede muhalefet kadınların bir başarısı. Diyarbakır’da, Van’da BDP’li kadınlar hayatın hemen her yerinde ve en çok onlar muhalifler.

BDP pek çok nedenden eleştirilebilir ama gerek genel, gerekse yerel seçimlerde yüzde 40 kadın kotasını uyguyayarak bölgede ataerkil bir yaşam tarzından ötürü sürekli ikinci planda kalan kadın nüfusunu harekete geçirdiği, hayatın içine kattığı bir gerçek!

Kızımdan küçük Bismil Belediye Başkanı Cemile Eminoğlu’na bakıyorum ve onun belediye başkanı olması beni mutlu ediyor. Türkiye’nin her yerinde, Cemileler çoğalsın istiyorum. O anda bana “Demokrasiden ne anlıyorsun” diye sorsanız, yanıtım “işte Cemile” olur.

Genç dememişler, kadın dememişler, Bismilliler onu belediye başkanı seçmişler.

Sadece Cemile mi? Diyarbakır’ın Lice ilçesinin belediye başkanı da bir kadın, Fikriye Aytin.

Lice zor bir ilçedir. Erkek başkanlar bile orada korumasız gezemezler ama bu genç kadının koruması yok. Ya da ben görmedim. Fikriye’nin işi zor. Lice’de gençler işsiz, törenin hası orada var. Kadınların büyük çoğunluğu okuma yazma bilmiyor, Türkçe bilmiyor.

Zaten bölgede kadınların büyük çoğunluğu Türkçe bilmiyor, bu nedenle iş bulmaları daha da güçleşiyor.

Diyarbakır’da Bağlar adlı bir bölge var. Bu bölge Diyarbakır’ın en çok göç alan bölgesi. Savaş nedeniyle boşaltılan köylerden gelenler, Bağlar’a sığınmışlar. Sorunlar diz boyu, özellikle çocuklar… Çocuklar okuldan daha çok kent içinde çalışmaya zorlanıyor. Çünkü ailenin erkek fertleri için iş yok. Çocuklar sattıkları üç beş kuruş mendil parasıyla ev geçindirmeye çalışıyorlar. Bu nedenle gene kadın bir başkan, Yüksel Baran’ın bir dakikası boş değil. O ve ekibi sürekli projeler üretmek, kadın istihdamını artırmak, çocuklar için oyun bahçeleri, bilgisayarlı etüt merkezleri kurmak zorundalar. En önemlisi de projelerini hayata geçirmek için para bulmak zorundalar.

Her üç başkan da geceyi gündüze katmışlar, çoğunluğu kadınlardan oluşan ekiplerle işsizlik başta olmak üzere bölgenin sorunlarına hal çaresi arıyorlar. Hayat dolu ve neşeyle.

Ben Diyarbakır’dayken, Diyarbakır Belediye Başkanı Osman Baydemir açlık grevindeydi ve Başkan Yardımcısı Hafize İpek işbaşın-daydı.Onunla belediyede buluştuk ve ben belediyenin duvarlarındaki çocuklar tarafından yeniden yorumlanan Frida Kahlo ve Vang Gogh resimlerine hayran kaldım. Belediyeden adliyeye gitmek zorundaydım, “Sizi biz bırakalım” dedi, kapıya çıktığımda belediyenin araçlarından biri beni bekliyordu ve şoför yerinde küçücük bir kız oturuyordu. Doğrusu yadırgadım, şoför yerinde oturan kıza önce pek bir mana veremedim, özel bir arabaydı herhalde. Arabaya oturdum konuşmaya başladık, Fatoş belediyenin şoför kadrosunda bir elemanmış. Belediyede böyle beş kadın şoför varmış. İki yıl kurs görmüşler, sonra ehliyetler alınmış. Şimdi Fatoş bir resmi şoför. Diğer arkadaşları belediye otobüslerini kullanıyorlarmış. Bu durum acayip hoşuma gidiyor, Fatoş’un ne kadar şanslı olduğunu düşünüyorum. Acaba hiç aklından şoför olacağı geçmiş miydi? “Yok” diyor, “ama kursu görünce bana bir cesaret geldi, girdim”.

Akşam yemekte “Başka bir belediyede kadın şoför var mı” diye soruyorum, Hafize Hanım biraz da övünerek, “Bir tek Adana Belediyesi’nde var” diyor.

Diyarbakır’dan dönerken, henüz ölüm oruçları bitmemişti ama şoför Fatoş’un kendine güveni beni öyle heyecanlandırmıştı ki, bu orucun biteceğini düşündüm. Bitmeliydi...