Atölye öğrencilerimden biri, gayet başarılı bir psikolog, adı sanı çok meşhur bir okulda rehber öğretmenlik yapıyor, parası da gayet iyi; “Yeter artık hocam” dedi, “istifa ediyorum.” “Neden, niçin” diye sordum. “Aşağılanmaktan, bıktım usandım” dedi, “çocuk arkadaşının ödev yaptığı defteri yırtıyor, öğrenmen cezalandırıyor, hop anında velisi okulda. ‘Benim çocuğuma nasıl ceza verirsiniz? Siz ve o öğretmen kim oluyorsunuz? Ve benim kim olduğumu biliyor musunuz?’ Ben bu kadar şımarık veliler görmedim. Çocukları prens ya da prenses. Onlar özgür çocuklarmış, canlarının istediğini yaparlarmış. Yeter artık!”

Öğrencimin abarttığını düşündüm. Ayrıca özel bir okulda, sonuçta parayı veren düdüğü biraz daha hızlı çalabilir. Ama öyle değilmiş, sıradan okullarda öğretmenlik yapan arkadaşlarım da velilerden şikâyetçiler. Şimdi size bir olay anlatacağım, gene atölye öğrencilerimden birinin liseye giden bir oğlu var. Çocukluğunu bilirim, her zaman duyarlı, müziğe ve şiire meraklı bir çocuktu. Ergenlikte de bu meraklarını hiç yitirmedi. Erkek çocukların kızlara yaptığı eşek şakalarına hep karşı çıktı, yıl sonu balolarında kızları dansa kaldıran tek erkekti. Günün birinde dehşetle annesine geldi; okulda ona gıcık olan bir çocuk, internette onun eşcinsel olduğunu yazmıştı. Fotoğraf da koymuştu, onun kızlarla dostça konuştuğu, dans ettiği fotoğraflar...

Ortalık birden karıştı, öğrencim derhal müdüre gidip durumu anlattı ve internette arkadaşının eşcinsel olduğunu yazan çocuğa, üç gün uzaklaştırma verildi, ama işler durulmadı; çocuğun babası müdürü tehdit etti. Cezayı sildirdi. Arkadaşım dehşet içindeydi. Çocuğu bütün okulda işaretlenmişti. Onunla sürekli alay ediliyordu. Sonuç, müdürün hiçbir ceza veremediği bir çocuk yüzünden öğrencimin oğlu büyük bir bunalıma girdi, intihar etmeye çalıştı, neyse ki başaramadı. Daha sonra aile başka bir yere taşındı ve o başka bir okula gitti. Şimdi bir üniversite öğrencisi ve güzel sanatlar okuyor, ama hiçbir zaman kendisine yapılan adaletsizliği unutmadı.

Sadece okullarda mı, her yerde şımarık ve ne yaptığını bilmeyen çocuklar ve buna gülerek göz yuman, “benim çocuğum her şeyi yapabilir” diyen anneler, babalar. Adeta çocuklar anne babalarını esir almış gibiler.

Geçenlerde büyücek bir ayakkabı ve deri giysiler satan bir mağazadaydım. Bir aile içeri girdi. Anneye ayakkabı bakıyorlar. Ailenin dört beş yaşlarındaki iki çocuğu hemen etrafa dağılıp ayakkabıları yerlerinden çekip giymeye başladılar. Ben bakıyorum anne, baba ne diyecek diye. Kimseden ses yok. Ayakkabı dükkânında çalışanlar dağılan ayakkabıları topluyorlar; canları sıkkın, ama ses çıkaramıyorlar. Biliyorlar ki müşteri her zaman haklıdır.

Ben ayakkabı seçmeyi bir yana bırakıp ne olacak diye bekliyorum. Çalışanlardan biri dayanamayıp çocuklardan birinin elindeki ayakkabıyı alıyor. Sen misin alan, bir feryat bir figan...

Anne büyük bir hışımla yerinden fırlıyor ve ayakkabıyı alan çalışana “Çocukları üzmeye utanmıyor musun? Alt tarafı bir ayakkabı. Kızdırmayın beni, buradaki bütün ayakkabıları alırım ben. Benim çocuklarıma asla dokunamazsınız!” diye çıkışıyor.

Ben gerçekten durumu kavrayamıyorum, bu velilere ne oldu da paçayı bu kadar çocuklara kaptırdılar. Neden artık evlerde, televizyon kumandaları çocukların elinde, neden haklı cezalar veren öğretmenler, müdürler neredeyse ölümle tehdit ediliyorlar? Aklımda daha binlerce örnek var. Anaerkil, ataerkil derken çocukerkil bir topluma doğru gidiyoruz. Bu konu devam edecek, çünkü görgüsüzlük ve bilgisizlik aileyi ele geçirmiş durumda. Şu çok kutsal dediğimiz aileyi.

\n