Yok arkadaş. Bizde o yok! Tadına varılacak bir oyun izletmemeye yeminliyiz sanırım. Oysa dolu bir stat, hıncahınç bir derbi, deplasman seyircili, coşkulu bir ortamda başlamışız. Biliyoruz ki, bunu her gördüğümüzde söylemeli ve şükretmeliyiz. Ama ne oluyor, bir gerginlik alıyor maçı, bir didişmedir gidiyor, bunu bir türlü süzemeyen hakemler de pansuman yapamayınca (bu kadar faule toplam 3 sarı kart çıktı) tüm tadımız kaçırıyor. Tamam, derbi dediğin şeyin bir asabiyet dozu olur, ama istiap haddini bu kadar zorlamanın âlemi var mı? Devreyi 20’ye yakın faulle geçer, maç 40’a yakın faulle oynanır, her sürtüşmeden kıvılcım çıkar, ‘horozluk’ oyunun önünü alırsa ne izleyeceğiz, ne anlatacağız, neden zevk alacağız ki biz? Taraftar değilsek tabii...
Taraftarsanız, kahramanınız van Persie olur. Ya da anti- kahramanınız... Çünkü maça ‘damga vuran’ isim o. Sık sık kesilen ve onun gerginlik sponsorluğunda bol bol itiraz ve diklenmeyle geçilen ilk devrede önce rakiplerin sinirini laçkalaştırdı. Sonra da ikinci yarı sinsice doğru yere koşup golü attı ve maçı aldı. Zekiydi, çevikti, akıllıydı. Bu bir taktikse başarılıydı Hollandalı. Sonuçta derbilerin genel ruh halinin ötesine geçen bu ‘çarpışmalı’ oyun biraz da Fenerbahçe’nin tercihiyle oynandı. Başakşehir maçını bu makamdan oynayarak almışlardı. Bu maçı da bu kıvama getirmeye çalıştılar. Ama bazı anlarda oyun içi gerginliği çok aşıldı. Sonuçta profesyonellikte bu var mı, var! Ama güzel mi? İşte o tartışılır.
Evet, Fenerbahçe kazandı ve tur atladı. Ama maç hiç tat vermedi. Sarı-Lacivertlilerin bunu sıkıntı etmedikleri kesin. Sonuçta futbol kazanma odaklı bir oyun ve böyle maçlarda bunu yapmak çok önemli. Ama böyle bir didişmeyi futbol diye yutturmak zor doğrusu. O kurnadan bu kurnaya sıçrayanları seyretmekten kim zevk alır ki? Bunu sevsek Tosun Paşa’nın hamam sahnesini izleriz, daha iyi!