Sen benim kim olduğumu biliyor musun?

Ben “Devlet”in üniforma içindeki hükmi şahsiyetiyim.

Adım polis, jandarma, bekçi, başkan koruması, hatta filanca mektebin ya da holdingin güvenlik görevlisi filan. Belimdeki silahın ve copun ruhsatını kim verdi biliyor musun? Oyarım adamı!

Arkamda kapı gibi Reis ve Saray ve Parti (tam da, bu yazdığım sırada-yanlışlık olmasın) iradesi.

Kimlik sorarım. Yok öyle, “ben baro başkanıyım” diye efelenmek filan.

Alayına sorarım. Feriştah olsan sorarım.

“Feriştah” dediysem... Tabii, “bir iki istisna” var.

Ülkeyi yöneten iradenin kapıkulunun kapısının kolunun vidası bile olsan, yemez kimlik filan sormak.

“Alayına” dediysem de o kadar uzun boylu değil. Gelir gırtlağıma sarılıverirler.

Mesela, gelir “Yüksek İrade”nin kıytırık bir ilçe başkanı. İlkokul çocukları gibi dizer bizi arkadaşlarımla. Esas duruşta beklerim. Suratımıza tükürükler saçarak, küfürler, hakaretler ederek hesap sorar. Tokatlar icabında. Haddimizi bildirir. O zaman, ne belimdeki silahın ne göğsümdeki rozetin hükmü kalır. “Muktedir Parti İradesi” her şeyin üzerine çıkıverir.

“Devlet” o sırada, odur. Ben değil.

Ama, başkalarına, “Ben ‘Devlet’im ulan!..” diyebilirim, en yüksek perdeden sesimle bağırarak.

Benden habersiz öyle sokaklara filan çıkıp slogan atamazsın. Pankart, döviz dağıtamazsın. Yok efendim “insan hakkı, kadın hakkı, çocuk hakkı, hayvan hakkı, cinsiyet eşitliği, sömürüye karşı” bilmem ne...

Oyarım lan adamı, kabak gibi!..

Saçından tutar sürüklerim yerlerde. Yersin tekmeyi oturursun. Bir de otobüsün içinde tepinirim üzerinde. İçeride olacakları zaten tahmin edersin.

Mesela anayasaya ve yasalara aykırı bir şekilde şeriat isteyenlerin, bu ülkenin kurucu önderi Mustafa Kemal ATATÜRK’e hakaret edenlere bir şey yapmam. Yapamam. Yaparsam başıma iş gelir. Benim “Devlet”liğim oraya kadar. Oyarlar beni o zaman.

“Ben ‘Devlet’im…” dediysem de, o kadar uzun boylu değil.

İkinci Yüzyıl Bildirgesi

Geçen hafta sonu, Cumhuriyet Halk Partisi’nin 37. olağan kurultayındaydık. Pandemi koşullarında biraz “sinirleri ve heyecanı alınmış” bir kurultaydı. Tartışmasız ve rekabetsiz genel başkan seçimi ile “biraz tartışmalı ve biraz heyecanlı” ama beni pek ilgilendirmediği için üzerinde durmayacağım parti meclisi seçiminin dışındaki gelişmelerle ilgiliyim, her zamanki gibi.

CHP, bir kurultayını daha “kim olduğunu, ne olduğunu, nerede durduğunu, nereye gittiğini, neyi temsil ettiğini” bilemeyen bir siyasi teşekkül olarak geçirdi.

Kurultayda Genel Başkan Sayın Kemal Kılıçdaroğlu’nun okuyup delegelere tasdik ettirdiği “İkinci Yüzyıla Çağrı Beyannamesi” adlı metin, “18 yıldır AKP-FETÖMHP ittifakının yıkmaya uğraştığı ATATÜRK Cumhuriyeti’ni küllerinden ve enkazından, ülkeyi yeniden ve demokratik bir ruhla yeniden imar etmek” açısından heyecan vericiydi. Özellikle parlamenter rejime dönüş ve “özgürlüklerin geri alınması” vurgusu ile bugünkü rejimin ruhunun “zıddı” muhteviyatı ile güzel ve anlamlı bir çıkış. Sayın Kılıçdaroğlu’nun daha önceki başka “maddeler halindeki” manifesto niteliğindeki çağrıları ile de uyumlu.

Ancak...

Gelin görün ki;

a) CHP’nin kendini parti olarak nereye konuşlandırdığını bilmeden (net biçimde saptamadan) bu bildirgenin hayata geçirilebilirliği,

b) Kılıçdaroğlu’nun, bildirgeyi sunarken kullandığı “Dostlarımızla beraber” ifadesinde kastedilen dostların muğlaklığı, içerikteki “heyecanın gazını” bir anda söndürüyordu. (Ekonomik yıkımın mimarlarından Babacan mı? Dış Politikadaki felaketin senaristi Davutoğlu mu?)

CHP’nin kendisini “Solda” yani emekten, alın terinden, yoksul ve itilip kakılan kitlelerden yana konuşlandırmadan bu “hoş” metinleri delegelere el kaldırtıp oylatması ne kadar anlamlı?

Ayrıca CHP’nin, ATATÜRK Cumhuriyeti’nin temellerine, en başta da laikliğe ve bizzat Mustafa Kemal’in manevi şahsiyetine yapılan alçakça saldırılar karşısında Anayasa Mahkemesi’nden bir sokak öteye gidemeyen “teslimiyetçi” ruhunu gördükçe, bu sorunun yanıtı maalesef kolay değil.

Kılıçdaroğlu’nun Adalet Yürüyüşü ve 31 Mart’taki oy torbalarının üzerinde sabahlayan gençlerin dinamik ruhu ile çelişen bir şekilde “Kitlesel muhalefet”ten kaçan anlaşılmaz bir “Bizi sokağa çekmek istiyorlar” pasifizmine teslim olmuş hali, maalesef umutları kırmakta.

Sokağı bir “Umacı” olarak gören, meydanı ATATÜRK ve Cumhuriyet düşmanı, halk düşmanı “Yandaş çetelere” terk eden bir ruh hali, “İkinci Yüzyıl”a umutla bakmamızın önüne kapkara boyanmış koca bir duvar örüyor.