“Tam unuttum derken; bir şarkı çalar,
Biri onun gibi güler,
Birisi parfümünü sıkıp onun gibi kokar,
Tüm unuttuğun boşa gider..”*
Ben her bahar olduğu gibi bu şiir tadında İnönü’ye geldim. Maç da aynen bu şiir gibi başladı.
Ancak maçın içi şiir gibi olmadı.
Çünkü, “Adrenalin” demek Beşiktaşlı demekti.
Ligin zirvesi ile en altı karşı karşıyaydı.
Maç “berabere bitecek” derken Tosic’in golü geldi.
Tosic’in bu golü Beşiktaş’a da şampiyonluğa koştuğunu hatırlattı.
Lyon maçında turu kaybettiren Tosic belki de şampiyonluğa giden golü atmıştı.
İşte o altın gol, Tosic’in kafasıyla geldi.
Maç 2-2 devam ederken Quaresma’nın ortasına Tosic, hani “Ben bu topa kafa vuracağım” der gibi göstere göstere vurdu.
Adı gibi “Tos” vurdu. Beşiktaş’ı da ipten aldı.
Aslında Lyon maçından sonra böyle bir oyun, taraftar için zulümdü.
Adanaspor Beşiktaş’a karşı ileride topa basmaya çalışıyordu.
Biraz daha şanslı ve tecrübeli olsalardı 3 puanla dönmeleri bile olanaklıydı.
Herkes “4-5 olur” derken skora ortak olan bir Adana vardı.
Taraftar da şaşkındı.
Ancak bu defa Beşiktaş’ın yedek kulübe zenginliği vardı.
Atiba’nın yerine Quaresma girince işler İnönü’de değişti.
Beşiktaş’ı bir anda havaya soktu.
Kartal 2. golü Talisca ile buldu ama fazla sevinemedi.
Beşiktaş’ın fiziki olduğu kadar besbelli kafası da yorgundu.
Atınç’ın yerine Adriano girdiğinde her şey gol içindi.
İşte her şey ne olduysa 80’de oldu.
Quaresma’nın ortasına Tosic göstere göstere kafa vurdu ve Beşiktaş yaşadığının farkına vardı.
Hani, ayrılık acısı çeken âşıklar vardır ya..
Kalplerinde ayrılık rüzgârı esen âşıklar..
Hani, aşklarını tam unuturlar da bir şey; ama bir şey, onlara, onu hatırlatır ya..
Cemal Süreya’nın* şiiri gibi..
İşte, Tosic de Beşiktaş’a bunu yaptı.
Şampiyonluğa gittiğini unutan Beşiktaş’a, şampiyonluk yolunu anımsattı…