Ne maçtı ama... 

Takımın ve taraftarın muhteşem dönüşüydü bu!
Helal olsun size çocuklar...
70 bin kişi vardı orada...
Ellerde beyaz bayraklar...
Ne çok özlemiştik
“Beyaz Kelebekler Vadisi’ni”!

Passolig olmayınca nasıl da koşuyordu taraftar...
Taraftar olunca da futbol ne kadar güzel oluyordu!
Beşiktaş derli toplu oynuyordu.
12. adam yüklendikçe, İngilizler hata yapıyordu...
Bu arada, 4 şehit pilotu da unutmadı taraftar...
Biliyorlardı ki, şimdi onlar Beşiktaş’ı göklerden seyrediyorlardı...

Bir tribün “Bu sene şampiyon görelim sizi..” diye bağırırken, diğeri “Ölümüne seviyoruz biz Beşiktaş’ı...” diye haykırıyordu!
İngilizler de hayranlıkla seyrediyordu Beşiktaş taraftarını...
Çünkü karşılarında, dünyanın en iyi taraftarı vardı! 

İngilizler iki üç pasta tehlike yaratıyorlardı.
Daha iyi oynamasına rağmen Beşiktaş’da bu yoktu.
Olcay’la Sosa oyunda olsa böyle olmazdı.
(Bilic gardaşım, Eskişehir’de de Opare ile başlasaydın ya)Opare, “Opera” gibi şiirsel oynuyordu.
Ama başarırsan “Kahraman”, başaramazsan “Tarih” olursun!
Böylece, sıradan bir Şubat gecesinde manşet çıkardı!
Aslında Beşiktaşlı “Korkuyla sevişmeyi” çok iyi bilirdi...
Ama bu gün “Korkuyla” değil, “Heyecanla” sevişiyordu!
Dakika 70’i geçtiğinde “Heyecanla” olan “ilişki” doruk noktasına çıkmıştı.
72’de Tolgay’ın golü geldi...
Artık golü yiyen İngilizler “Korkuyla Sevişiyordu..”!

89. dakikada kalbimin sesini duyabiliyordum...

Ah o 90’da direkten dönen top!
Ah o gol olsaydı, maç uzatmalara kalmayacaktı.
Artık korkma sırası İngilizler’de idi!
Heyecansa bizde!
Uzatmanın ilk yarısı bittiğinde bende de bıyıklar bitmişti!
Yan hakem bedavadan faul verdi 109. dakikada..
“Yemeyin ne olur” dediğimde bir bıyık daha eksildi!
Beşiktaş İngilizleri futbolla eziyordu..

Liverpool’a “Korkuyla sevişmenin” de demek olduğunu öğretmişti Beşiktaş!
Bir de gol gelse de ballı börek olsaydı.
Maç penaltılara kaldı, artık “dayan kalbim dayandı”!
Penaltılarda insan ne yazabilirdi ki!
Hele hele 4-4 olduğunda...
Ve 5-4 aldık mı...
Babam bundan tam 20 yıl önce bugün öldü!
Kıbrıs Gazisi Başçavuş Ali Can...
Ve ben, bu gece yas tutmuyordum.
Biliyordum ki onlar Cennet’teydi!
Yoksa siz, ölüleri “Ölü” mu sanırsınız?
Onlar diridirler de, siz göremesiniz!
Ve ben ilk kez 26 Şubat’ta ağlamadım...
Beşiktaş’ın yenilmesini bekleyenler de fena yanıldı...
Denizciler bazen “Panpan” mesajı yayınlar...
‘Aciliyet’ duru-mudur bu!
Misal, denize adam düşerse...
“Panpan, Pan-pan, Panpan..” diye başlarlar...
Bu gece denize adalılar düştü anacığım...(!)
Madem bu gece keyifliyiz..
Neşet Ertaş ustayla bitirelim...
“Hoyratlar görmeden yar,gel gizli gizli...”!

Son olarak,
‘Oldu mu şimdi Liverpoolum oldu mu, bir kerecik öpmekle gül yanak soldu mu..’!?...

Hepsi bu...
En kalbi muhabbetlerimle..
Ben CAN; Orhan Can..