Düşünce özgürlüğü düşünenlerin sorunudur, düşünmeyenlerin değil.

Ülkenin geleceğiyle ilgili kaygılar yurtsever olanın sorunudur, yurdunu sevmeyenin değil.

Gerçek her zaman somut ve devrimciyse gerçeklikten kopuş soyuttur, karşı devrimciliktir.

Yakın tarih öğretiyor: “Kültür sözcüğünü duyunca aklıma hemen silaha sarılmak geliyor!” diyen faşizmin ikiz kardeşi, “kuvveden file geçtiğini söyleyen” din tüccarları, kültüre, bilime, sanata, aydınlığa, laikliğe, geleceğimizi kurma düşlerimize saldırırken “Tehlikenin farkında mısınız?” çığlığına dudak bükülemez.

Demokrasi nutuklarıyla mazlum edebiyatı yapan işbirlikçilerin emperyalizmin politikalarını uyguladığı görmezden gelinemez.

GERÇEKÇİ OLMAK

Yüzlerce yıllık aydınlanma savaşımımızın en gerçekçi önderi Atatürk’tü. Böyle olduğu için Ulusal Kurtuluş Savaşı’nı kazandı, Cumhuriyet’i kurdu ve gençliğe emanet etti.

Saffet Arıkan, Hasan Âli Yücel, İsmail Hakkı Tonguç gibi yaratıcılarının gerçekçi yaklaşımıyla ülkemize armağan edilen Köy Enstitüleri ülkemiz gerçeklerinin en doğru değerlendirilmesiyle ulaştığımız bir güzellikti.

Kolektif bilincin oluşturulması yolundaki “Faşizme karşı birleşik cephe” önermesi, insanlığın 1940’lı yıllarda yaşadığı korkunç saldırıya karşı en gerçekçi siyasetti.

Paris Komünü’nün, Sovyetler Birliği’nin olanaksızmış gibi görünen yıkılışı, Şili’de Pinochet’nin, İran’da mola rejiminin iktidara gelmesi, “tehlikenin farkında olmama” nedeniyledir.

Bugün, armudun sapı üzümün çöpü demeye kimsenin hakkı yok, Kemal Kılıçdaroğlu ülkemizde kolektif bilinç ve dayanışmanın umudu ve şansıdır.

KENDİNE GELMENİN VAKTİDİR 

Ey düşünenler, ey yurtseverler, ey gerçeği görenler ve ey hâlâ tehlikenin farkına varamayanlar, ey ırkçılık ve dinciliği düşünce özgürlüğü bağlamında okşayanlar, kendine gelmenin vakti geçiyor, kulağımızın dibine gelen ses “çakalların ulumasıdır”.

“De, yüreğin nice yanarsa yansın!” demişti Fazıl Hüsnü Dağlarca, “Böyle giderse biline hep/ Mustafa Kemal’le bile yokuz!”

Oktay Rifat “... Öpüşmek yasaktı bilir misiniz,/ Düşünmek yasak,/ İşgücünü savunmak yasak!/ ... Emeğin dalları kırılmış, yerde./ ... Karanlıkta duruyor ekmekle su...” dediği “Elleri Var Özgürlüğün” adlı şiirini umut dolu bir çağrıyla bitirmişti:

“... Gel yurdumun insanı görün artık,/ Özgürlüğün kapısında dal gibi;/ Ardında gökyüzü kardeşçe mavi!”

Haydi, aklımızı kullanmak zorundayız.

Tevfik Fikret “İnsan aklıdır eninde sonunda gerçeği bulacak olan” demişti Tarih-i Kadim’de.