İspanya’nın en mağrip kenti Kurtuba’dayım. Bir Roma köprüsü üstünde, usul usul yürüyorum. Güneş batıyor ve gökyüzü Goya’nın gri ve çok bulutlu göklerine benziyor. Kurtuba, İspanyol faşistler tarafından öldürülen şair - oyun yazarı Federico Garcia Lorca’nın en sevdiği kent...

Yurdumdan kötü haberler var. Az önce öğrendim, ikinci Van depreminde ölü sayısı 40’a yükselmiş ve deprem olduğundan beri o bölgede çalışan gazeteci Sebahattin Yılmaz ve Cem Emir’in ölü bedenlerine ulaşılmış, aklım pek başımda değil.

“Van’da artık deprem olmaz” diye halkı, hasarı tam tespit edilemeyen binalarda oturmaya çağıranlar hiç mi acı çekmiyorlar, sonra o otel inşaatında hangi bilimsel yöntemlerde araştırma yapıldı, kimler yaşanılabilir sözlerini verdi?

Aklıma WikiLeaks belgeleri geliyor. Bu köşede yazmıştım, Amerikan Büyükelçisi “Türkiye’deki araştırma ve inşaat tekniklerinin, yazılımlarının çağdışı ve köhnemiş olduğunu” merkeze rapor etmişti.

Deprem tornusol kâğıdı gibi her alanda yüzümüze bir ayna tutuyor. Hep birlikte görelim; bilimde, insan yaşamına değer vermede dünya sıralamasında en altlardayız.

Kurtuba’da gök gri ve çok bulutlu; en iyisi şiire sığınmak, Sebahattin Yılmaz ve Cem Emir’i Lorca’nın ölümsüz dizeleriyle sonsuzluğa uğurlamak, elimden başkaca bir şey gelmiyor: