İki takım için de hedef aynı: Puan tablosunda yukarı doğru tırmanmak. İki Sarı-Kırmızılı takımdan Göztepe dinamik ve tempolu oyunu ile rakibini ilk dakikadan itibaren bunaltmaya başlarken G.Saray sahasına hapsoluyor, bocalıyor, içinde bulunduğu duruma hiçbir çare üretemiyor. Oysa ki henüz 3. dakikada, duran topla başlayan bir atakta Muhammed’in asisti, Nelsson’un şutuyla ilk golü ve morali bulan taraf onlar. Ancak o kadar! Sonrasında futbol oynayan taraf Göztepe olurken, G.Saray “maruz” kalmayı tercih ediyor. Göztepe’nin 3’lü savunmasına neredeyse hiç iş düşmeyince kanatlardan topu G.Saray sahasına kolaylıkla taşıyor. G.Saray’da ise Pulgar’ın da çare olamadığı orta sahadaki yetersizlik sürüyor. Yani orta sahanın bir takımın beyni olduğu gerçeğinden yola çıkarsak G.Saray’ın içinde bulunduğu bitkisel hayatı açıklamak mümkün olabilir! 

İlk yarının büyük kısmını önde götürse de G.Saray, 45+1 ile 68’de biri Taylan diğeri Ömer’in elle oynamasına verilen ve ikisini de Ndiaye’nin ağlara yolladığı penaltılarla geriye düşüyor. Enteresan olan G.Saray’ın skoru dengelemesini sağlayan unsurun, bu kez de Arslanagic’in elle oynamasına verilen penaltıyı Gomis’in 87’de ağlara yollaması. Son dakikalarında temposu oldukça artan maçta bir kez daha çalınan penaltı (Bu kez Emre Kılınç’ın ayağına basılmasından) sayesinde G.Saray uzatmalarda Gomis’le öne geçiyor. G.Saray, umutsuzca istediği 3 puanı müthiş bir geri dönüşle alıyor ama moral veren önemli galibiyet, camianın ve bu maçın gerçeğiyle problemlerini silmiyor: “Eller günahkâr, diller günahkâr... Masum değiliz hiçbirimiz”...