Dünkü yazımda “Kimse Taksim’de direnenlere desteğe gelmedi” yazmıştım...
Yazıyı tutturamamanın faydası...
Milyon geldi...
Limonunu alan, suyunu kapan, bir küçük bayrak bulan, yüreği olan Taksim’e koştu... Ve dün Türkiye’nin dört bir yanında çığlık vardı...
Bu bir “nasıl tutturamadım” yazısıdır...

“Hukuk” diyor...
Hukuku yok...
“Adalet” diyor adaleti yok...
“Devlet” diyor...
Devlet çiftliği...
“İnanç” diyor...
İnancı yok...
“Sevgi, saygı, kardeşlik” diyor...
Zerresi yok...

Kan içinde kaldı dün civan gençlerimiz, bir dal için...
Genç kızlar, delikanlılar ağaçların gövdesine sarıldılar...
Vatan o işte...
Bir dal...
Bir ağaç...

Anneler bebeklerini alıp gittiler...
O bebeği sevmek odur...
Onun olan ağacı talancıya vermemek...

Ama Türkiye’yi babasının çiftliği gibi gören tınmadı...
Çünkü izandan, sevgiden, saygıdan, hukuktan, adaletten, hoşgörüden, merhametten yoksun mu yoksun...
“Milletim” deyip dursun...
Kimdi Taksim’dekiler?...
Çinli mi?..

Dünkü olaylar bir kırılma noktasıdır...
Son günlerde peş peşe yaşanan olayların tümüne tepkinin toplamı...
Giderek basıncı artan tahammülün patlaması...
Bir yandan şeriatın ilanı gibi gövde gösterilerinin, bir yandan Cumhuriyetimizi kuranlara “ayyaş” demenin...
Bir yandan saltanat bayrağı açmanın...
Bir yandan mezhepçilik ateşini yakmanın...
Tümünün toplam yanıtı...

Bundan böyle işin zor usta...
Türkiye babanın çiftliği değil...