Farkında mısınız?

Direniş çadırlarında, açlık grevlerinde, mahkeme kapılarında... Derenin başında ya da kentin meydanında...

Hep onlar var...

O anlı şanlı erkekler yok ortada...

*

Onun için belki, dün güvendikleri tek yiğidi çağırıyorlardı bir ağızdan:

“Kurban olam yürüdüğün yollara

Kara peçe yakışmıyor kullara

Uyan bir bak bizim hallara

Sarı saçlım, mavi gözlüm nerdesin...”

*

Cumhuriyet mitingleri de onlarındı:

Beş bin...

On bin...

Yüz bin...

Kara, yeşil, çakır, ela gözlüler...

Başları dimdik...

Alınları açık...

Sokaklardan, caddelerden meydana akan sel gibiydiler...

Bir millet susmuştu...

O türküyü o gün de söylediler:

“Ararım izini Dolmabahçe’den

Bir daha dönmez mi bu yola giden

İçimde sen, gözümde sen

Sarı saçlı, mavi gözlüm nerdesin?..”

*

Hukukunu, adaletini, yargısını, demokrasisini, özgürlüğünü, bağımsızlığını, bütünlüğünü, aydınlarını, yiğitlerini, yurtseverlerini, çocuklarını elinden alırlar da...

Bir ulus niçin susar...

Niçin?

Hatta şanlı tarihinin ak sayfalarına kara çalarlar...

O ak sayfalardaki kahramanlarını bir bir mahkûm edip asarlar...

Bir millet niçin susar?..

*

Bir taş kadar sessiz...

Toprak kadar tepkisiz...

Sinmiş ve korkmuş...

Söyler misin; kendisini kömüre, nohuda, una bile muhtaç edenlerin peşinden koşan bu kadar kör, dünyanın neresinde var?..

*

Sesi çıkan sadece kadınlar...

Direniş çadırlarında, mahkeme kapılarında, barikatların önünde, yağmurun altında, çamurun içinde, soğukta...

Bakın; hep onlar...

Acılarının sıcaklığına sarılıp çığlık çığlığa bildikleri tek yiğidi çağırıyorlar:

“Nerdesin?..”