O kapının eşiğinde yetimler vardır...

Gözleri o kapıdadır...

Elinden hakkı alınmış savunmasız insanlar sıra sıra çömelmiştir kapının önüne, kendi kendilerine söylenirler...

Kimliği silinmiş kadınlar...

Beşikleri alınmış bebekler...

Bedeninden kan akan insanlar...

Ellerinden yaşamları alınmış ölüler oradadır...

\t\t*

Mahkeme kapısıdır orası...

Arkasında adalet dağıtılır...

Hak...

Hukuk...

Huzur...

Güven...

Canı yananlara derman, o kapının arkasındadır...

\t\t*

Ama nasıl oldu yargıç?..

Hukuk silah, adalet kurşun, yargı tetik oluverdi...

Yaralı insanlar dolanır dört bir yanda...

Şaşkın...

Sırtlarında hukuk yarasıdır...

\t\t*

Bir bak...

İnsanlar “adaletin zulmünden” söz ediyorlar her yerde...

Köşelere sinmiş, karanlık odalara kapanmış, yaşama küsmüş, hayatı kararmış, korkmuş, ürkmüş, kapanmış insanlar...

Yargı gardiyan mıdır?..

\t\t*

Fırat kenarındaki kuzunun davası, sadece bir efsanede kaldı...

Babalarını özlemiş çocuklar ağlaya ağlaya uyuyorlar... Cam önlerinde sevgililerin bekleyişleri bitmiyor...

Dilim varmıyor, nasıl anlatılır?..

Kurşunlar, bombalar daha adildi... Daha eli çabuktu yağlı ilmeklerin... Daha mertçeydi darağaçları...

Peki insanları onurlarından asmak...

Bu nasıl yasadır?..

\t\t*

Adalet dağıtmak yerine...

Zulmün adına can yakmak...

Vuramadıklarını vurmak...

Yıkamadıklarını yıkmak...

\t\t*

İyi ama ötesi yok, sığınacak son yerdir mahkeme kapısı...

Canım yansa elim gitmez...

Taşlara vururum başımı...

Ateş basarım yüreğime...

Bir yetim gibi ağlar, bir kötürüm gibi sürünür, ölü olsam tekrar tekrar ölürüm de...

Çalmam kapını...