Her birimizin içinde bir anahtarı kaybolmuş kapı var...

Çoğu zaman o kapının önündeyiz...

Açıp girmek gelir içimizden...

Ama cesaret denilen o anahtarı bulamayız...

Ve kala kalırız...

Anahtarı kayıp kapıların önünde...

*

Bu yüzdendir bence; cumhuriyetin kurulduğu yıllardaki o gizemli kapının tılsımlı anahtarını çok zaman oldu kaybedeli...

Cesaret...

Azim...

İnanç...

Aşk...

O sevda...

Kapıların arkasında kaldı ve yitirdik anahtarını...

*

CHP’nin yeni kadrosunu beğenmeyebiliriz... Hoşumuza gitmeyen kimi girişimlerinin olduğu da doğru...

Ama bir kapı aralandı bence...

Dört bir yanda heyecan var...

Bir gayret...

Bir çaba ...

Bir ihtimal...

Bir koşuşturma...

Önünde çaresiz ve bezgin beklemek yerine, en azından zorluyorlar kapıyı ve bu umut veriyor kapının önünde yetmiş yıldır bekleyenlere...

*

Aynı şeyi cumhuriyete gönül vermiş her birey, her kurum, her oluşum, her topluluk, her cemiyet, her dernek, her vakıf, her birlik, her kesim yapmalı...

Kapı kapı...

Cumhuriyeti ve çağdaşlığı savunan sivil toplum örgütleri yollara düşmeli...

Sokak sokak...

Atatürkçü düşünce kuruluşları salonlardan çıkmalı...

Meydan meydan...

*

Türkiye’nin başına örülen çoraba karşı durabilen bir-iki televizyon, birkaç gazete kaldı, ne yapacaksınız, kara yazgıdır...

Onların da izleyicileri ya da tirajları az...

Bilirsiniz...

Ama ne yapıp yapıp insanlara ulaşılmalı...

Ses yükselmeli...

Çığlık çığlık...

*

Olmadı...

Omuzlayın...

Kırın anahtarı kaybolmuş kapıları...