Kendimden söz edeceğim. Her ne kadar ustalarım “Bizim meslekte kendinden söz etmek yakışıksızdır” diye öğütledilerse de bugün onları dinlemeyeceğim.
Sahici bir suçluluk duygusundan söz ediyorum. Diken gibi batan ve her gün batan bir suçluluk duygusundan.
2018 ilkbaharında Türkiye’de gazetecisin ve “dışarıda”sın. Oysa kimileri can arkadaşın, kimileri arkadaşın, kimileri tanıdığın, selamlaştığın meslektaşların, kimileri belki adlarını bile yeni duyduğun meslektaşların “içeride”ler.
Okurlardan “Yav bunu çok yazdın. Sen yazmadığında gazetede haber yaptınız. Biliyoruz yani. Ezberledik” diyenler çıkıyor.
Olsun. Desinler...
Sen diken gibi batan suçluluk duygusu ile yine onları yazmak, onlara yazmak, onlardan söz etmek istiyorsun.
Hiç sıra gözetmeden rastgele onları anacağım.
Avukatım, kadim, çok kadim arkadaşım, siyasette yol arkadaşım, Cumhuriyet’te kapı yoldaşım Akın Atalay 522 gündür “içeride”. 522 günü saate, dakikaya, saniyeye çevirin bakalım. Üç kişilik bir hücre-koğuşta tek başına geçirilen saniyeleri, dakikaları, saatleri bir düşünün bakalım. Sonra da tutuklanacağını bile bile Türkiye’ye dönmüş Akın Atalay için “Kaçma şüphesi ve delilleri karartma ihtimali olduğundan tutukluluğunun devamına” diye ezber yineleyen savcıyı düşünün. Sakın tutup, “Üzülme. Nisan sonundaki duruşmada o da özgürlüğüne kavuşacak” filan diye teselli cümleleri kurmayın. Ben ne zaman özgür kalacağını merak etmiyorum, “Neden tutuklandığını, neden 522 gündür hapiste tutulduğunu ” sorguluyorum.
Bunu, bu soruyu her gün yazmam gerektiğini düşünüyorum. Yazmadığım zamanlar canımı acıtan suçluluk duygusundan kurtulmak istiyorum.
Ya Enis Berberoğlu? Ne yani, ceza 25 yıldan 5 yıla düşürüldü diye sevinecek kadar salak mıyım ben? Sorulacak soru, hakkında zevzekçe edilmiş “Videoyu bir solcu milletvekili getirdi” cümlesinden başka kanıt (kanıt?) olmayan bir arkadaşımın neden hapsedildiğidir. Cevabını bilen beri gelsin?
Devam edelim: Ahmet Altan arkadaşım, hapsedilmesini, hele hele ömür boyu hapse mahkûm edilmesini haklı kılabilecek ne yaptı? Yazı yazmaktan başka ne yaptı ve ne yazdı? Görüşlerine katılın katılmayın, yazı yazan ve sadece yazı yazan birine ömür boyu hapis cezasının uygun görüldüğü bir ülkede bağımsız yargıdan ve hukuk devletinden söz edenler var.
Onlar utanmıyor, ben öfkeden kıvranıyorum.
Peki Nazlı Ilıcak’ın, Mehmet Altan’ın ömür boyu hapisle cezalandırıldıkları suçlarını açıklayabilecek bir hukuk dehası var mıdır şu gökyüzünün altında? Yazı yazmak, TV ekranında düşündüklerini söylemek ve her defasında şiddete, hele hele darbelere karşı çıkmanın cezası ömür boyu hapis öyle mi?
Bunu, bu hukuk ayıbını her gün gün ışığına taşımayınca hem gazetecilik yapmak, hem suçluluk duygusundan kurtulmak mümkün mü?
15 Temmuz’a kadar “Cemaat” ondan sonra “FETÖ” olarak adlandırılan bir siyasal İslamcı örgütün gazetesinde yazı yazmak ve sadece yazı yazmak terör örgütü üyeliği ile suçlanmaya nasıl yol açabilir? Ahmet Turan Alkan, Ali Bulaç, Mümtazer Türköne neden hapise atıldılar ve neden hâlâ hapisteler? Şahin Alpay’ı gönülsüzce ve mecburen tahliye edip, ev hapsini uygun gören hukuk mantığının bir açıklaması olabilir mi?
Yerim bitiyor. Oysa çoğunun adlarını bile duymadığınız onlarca ve onlarca genç ve yaşlı, kadın ve erkek meslektaşım sadece gazetecilik yaptıkları için hapisteler. Hepsini tek tek sayamadıktan ve bunu her gün yinelemedikten sonra “köşe yazarıyım” diye ortalıkta dolanmak içini acıtmaz, suçluluk duygusu seni boğmaz, diken gibi batmaz mı ?
Saydıklarım sadece meslektaşlar, arkadaşlar, tanıdıklar. Ya peki hiç tanımadığın ve “Görülmüştür” damgalı mektuplarla seslerini sana ulaştıran çekmeceler dolusu “mapushane mektubu” gözünün önündeyken ülkenin ve dünyanın güncel sorunları üstüne yazı döktürüp ahkâm kesmek sana keyif verebilir mi?
Bir gazetecinin kurtulamadığı suçluluk duygusunun küçücük bir bölümünü okudunuz.
Gazeteciye hak veriniz. Öfkesini ve kederini paylaşınız...