Durmadan kafamda dönüp duran, dilimin ucunda “söyle beni, oku beni” diyen bölük pörçük dizeleri elimin tersiyle bir yana itip, o güzelim dizeleri yok sayıp, bir konu (herhangi bir konu) seçip bir Tırmık kotarmak için direnmek niye?
Bırak bugün de yazı kendini yazdırsın...

***

Aldı Ahmed Arif:
...
Dört yanım puşt zulası,
Dost yüzlü,
Dost gülücüklü
Cıgaramdan yanar.
Alnım öperler,
Suskun, hayın, çıyansı.
Dört yanım puşt zulası
...
Aldı Nâzım Hikmet:
...
Ateşi ve ihaneti gördük
ve yanan gözlerimizle durduk
bu dünyanın üzerinde.
...
Ateşi ve ihaneti gördük.
Dayandık,
dayandık her yanda
...
Aldı yeniden ve noktayı koydu Ahmed Arif:
...
Vurun ulan,
Vurun,
Ben kolay ölmem.
Ocakta küllenmiş közüm,
Karnımda sözüm var
Haldan bilene.

***

Bu Tırmık burda biter.
Anlayan anlar; anlamayan dudak büker...