Geçen hafta Nâzım Hikmet Akademisi’ndeki (NHA) yeniden yapılandırma çalışmaları konusunda yazdığım yazıyı, kendimden bir alıntı ile sürdürmek istiyorum: “Böyle bir Akademi, TKP’ye ne kazandırır, sorusu sorulmaması gereken bir soru değildir. Ama çok dikkatle sorulması gereken bir sorudur. Çünkü ülkemizin bugün varmış olduğu noktanın özel koşulları gereği, sorunun önce Türkiye’nin bilimsel kurumları ve bilim yaşamı açısından, dolayısıyla da şöyle sorulması gerekmektedir: Bugün NHA gibi bir kurumun Türkiye açısından önemi nedir?”
Bundan bir yıl önce gençler tarafından gerçekleştirilen ve Prof. Dr. Doğan Kuban Hocamızın çok yerinde bir saptama ile “Türk tarihinin ilk gerçek halk ayaklanması” diye nitelendirdiği Gezi Parkı Direnişi, kültür tarihimiz açısından bir başka ve çok önemli ilk’e daha sahne oldu. Özellikle 1980 faşistlerinin gayretiyle o zamandan bu yana hep düşünmeyen, asi ve işe yaramaz bir kitle diye nitelendirilen bir gençlik, önce Taksim’deki Gezi Parkı’nda, ardından da direnişin sürdüğü öteki parklarda “kitaplıklar” kurdu. Evlerden gelen ya da yayınevlerince bağışlanan yüzlerce kitap bu parklara taşındı ve gençler arasında kitlesel bir kitap takası başladı. Bununla eşzamanlı olarak söz konusu alanlarda okuma eylemleri düzenlendi ve militan okuma, direnişin terminolojisindeki yerini aldı.
Bu yıl kış aylarında NHA’daki yeniden yapılandırma çalışmalarını, öğrencilerimizle birlikte başlattık ve bir imeceye dönüştürdük. Gerçek bir akademi yapılandırılması açısından gerekli gördüğümüz bütün adımları kesinleştirmeden önce öğrencilerimizle paylaştık. Bu arada onlardan gelen ve bizim düşünmediğimiz öneriler, yeni akademi modelini daha da zenginleştirdi. Olaya dışarıdan bakanlar arasında, öğrencilerimizin bu çalışmalara katılmadaki heyecanlarını gördüklerinde şaşıranlar oldu. Yıllardır “apolitik”, “tembel”, “işe yaramaz” veya “çapulcu” diye nitelendirilen bu öğrenciler de nereden çıkmışlardı?
Geçen ders yılı başlarken NHA’daki meslektaşlarıma: “Dikkatli olalım, zira bu yıl sanırım çok farklı bir öğrenci kitlesi ile karşılaşacağız! Bunlar, Gezi Parkı Sonrası’nın öğrencileri!” demiştim. Gelen yeni öğrenciler, bu tahminimi gerçeğe dönüştürdüler. Karşımızdakiler, elbette daha öncekilere göre kendilerine sihirbazın değneği değişmişçesine başkalaşmış değillerdi. Zaten böylesi bir başkalaşma insanın doğasına aykırıdır. Ama bu yıl gelenler, yine de çok farklıydılar. Her şeyden önce, artık sorguluyorlardı. Kendilerini sorguluyorlardı. Hocalarını sorguluyorlardı. Kendilerine ders adı altında okutulanları sorguluyorlardı. Dahası bu sorgulamalar, kimi zaman hocalarınca okundu “hadsiz!” diye suçlanmalarına yol açacak kadar yoğunlaşıyordu.
Ama onlar, “hadsiz” değildiler - sadece onyıllar boyunca önlerine konmuş gereksiz sınırları aşıyorlardı. Zaten onlar, evet, onlar ki hayatla ölüm arasındaki sınırları da o parklarda ve meydanlarda gencecik yaşlarında ölmeyi göze alarak aşmamışlar mıydı?
Ve bir Türkiye gerçeği: Bu ülkedeki resmi eğitim kurumlarının bu gençleri anlaması, daha uzun zaman beklenemez. Ama NHA, özgür yapılanmasının çatısı altında bu gençlerle birlikte Gezi Parkı Direnişi’nden geleceğe uzanacak bir aydınlanmanın yolunu çizebilir. Bu hedefin önündeki bütün engelleri kaldırmak, artık Türkiye Komünist Partisi’nin, çatısı altında bir akademi kurmuş olan bu tek partinin tarihi misyonu ve sorumluluğudur!