Zil çalmış, ders bitmişti. Merdivenlerden inerken Turhan, Burhan’a sordu;
- Ulan doğru söyle sen Katar’ı neden böyle tutuyorsun?
- Tutarım! Helal olsun Katar’a... Onun için ben her şeyi yaparım!
- Ne yaparsın?
- Yüzümü gözümü, her yerimi boyar, her maçına giderim!
- Başka ne yaparsın?
- Damarlarımı kessen kanım “Katar Katar” diye akar!
- Sana, “Başka ne yaparsın?” dedik.
- Ona haksızlık yapılsa sahalara atlarım!
- Yahu bu memlekette tutacak takım mı kalmadı ki gidip hamam gibi ülkenin takımını tutuyorsun?
- Aman senin gibiler Katarlı olmasın! Bırak da o güzel sadece bize kalsın!
Minibüste Turhan’la Burhan’ın sınıfından başkaları da vardı. Burhan’ı tiye almayı sürdürdüler:
- Katar’da iş yokmuş... Hiç olmazsa Umman’ı tut!
- Tutmam: Onun sultanının adı Kâbus; babasını öldürmüş!
Sınıf arkadaşları dört bir yandan üstüne varmaya başladılar:
- Katar, Katar ne yapar? İskeleden ok atar!
Burhan, karşı koymaya çalışıyordu:
- O ok da sana batar!
- Son zamanlarda zaten giderek saçmalamaktasın. Şimdi de bu çıktı. Oradayken dikkat et de başına fazla güneş geçmesin de Alzhimmer filan olma.
Burhan, sloganla yanıtladı:
- Şöbiyet, kubbe, künefe/ Hapı yuttu Suadiye!
- Şimdi de Suadiye ile Suudileri karıştırıyorsun.
- Suadiye’nin adını da Katariye yapacağız!
- Katar, Emirliklerle Kuveyt’ten bile daha ufak değil mi?
- Selçuklular Anadolu’da ilerlerken savaşan iki taraf görünce ne yapmışlardı?
- Ne yapmışlardı?
- Türk hep küçükten, zayıftan yanadır. Osmanlı da zayıfı tutmuş, ona kazandırmıştı. Zayıf taraf Selçukluymuş; Selçuklu, Osmanlı’ya bu yüzden yerleşmesi için yer vermiş.
- Sonunda gidip Katar’a mı yerleşeceksin yani? Sonra onlar zayıf değiller ki... Dünyanın en zenginleriymiş. Uzakdoğuluları boğaz tokluğuna, esir gibi çalıştırırlarmış.
- Doğru, tek kusurları bu, ama görürsün düzelteceklerdir.
- Biliyor musun? Katar muazzam bir yeraltı doğalgaz deposunun üstünde duruyormuş. Alev alsa birden patlar, gidermiş. Sen oradayken olursa yani seni kaybedersek biz ne yaparız? Türkiye batar...
- Yok ya!
- Gördün mü?
Burhan’ın aklı karıştı, Turhan’a inandı, “Allah cezanı versin, galiba kırk yılda bir doğru bir şey söyledin” dedi ve gitmekten vazgeçti!