Evine giden onlarca insanı öldürdüler. Oysa yazıya şöyle başlamıştım: 19.30’daki maç, sekizi 5 geçe başladı. 35 dakika gecikmeli… Zaten 5 dakika 5 saniye oynanmıştı. Kardan sonra bir başka beyaz gökten iniyordu: Sis… Karşı tribün “Beyaz” bir duvar gibiydi! Muhtemelen onlar da bu tarafı “Beyaz” görüyordu. Mübarek, gökten beyazı indiriyordu. Daha önce kar, şimdi sis! İlginçti; sis, sanki tipi dalgası gibi gökten dalga dalga aşağıya iniyordu. Gündüz bahar havasında olan İstanbul da böyle bir şehirdi işte!
Ama “Menim gözüm senden su içmir”…
Güvenmediği adama böyle derdi Azeri kandaşlar.
Peki, “kimden su içmirdi”!? Tabii ki hakemden…
“İçmezdi tabii”, çünkü güvenilir değillerdi.
Adalet dağıtması gerekenler “adil” olamıyorlardı ki...
Haklıydı Azeri kardeşler!
Belden aşağısı ile yukarısı ayrı ayrı ritimlerde “oynuyorsa” böyle hitap edilirdi insana!
‘Gözüm, gözünden su içmiyor…’ Nasıl içsin ki! Biri Beşiktaş’a “Seni şampiyon yaptırmayacağım” der gibiydi.
Sahaya çıkan hakemler içeri girip, iki kaleciyle sahaya döndüler.
“Görüş mesafesini” gösterdiler. Ancak, sanki biri oturmuş ve sahanın içine sis üflüyordu… Geçen maç, “Kurmay Heyeti” Quaresma’da yanlış yapmıştı. Bu defa, “savunma hattında” alternatifleri de yoktu. Tosic-Necip.
“Gözün su içmediği” kişi, maçı başlatmıştı. 3 metre önünde, Mersinliden taca çıkan topu yine Mersin’e verdi. Söyleyin Allah aşkına, nasıl “su içsindi bu göz”…
Ve ben bunları yazarken, Ankara’dan kara bir haber geldi. Evlerine dönen onlarca insan yaşamın ve insanlığın düşmanı teröristlerce kalleşçe öldürüldü. Evlerine gidiyordu o insanlar…
Sosa golü attığında sevinç vardı belki ama kalplerde ise Ankara’daki acı!
Olcay, Quaresma’nın “o pasını” gole çeviremediğinde bile kızamadı kimse... Taraftar “Fener pabucu yarım, çık dışarı oynayalım” diye bağırırken kalpler Ankara için yanıyordu.
Ve ben, yüreğimin en derin yerinden “Kahrolsun halk düşmanı teröristler, Yaşasın insanlık” diyordum…