“Hayal edebileceğiniz her şey gerçektir...” diyordu
ressamların efendisi Picasso… 
2 yıl 11 ay önce “I’ll be back...” dendi! 
Ve “Geri dönüldü”...
Hayal edildi ve gerçekleştirildi! 
Dile kolay 3 yıl, nereler evi olmamıştı ki Beşiktaş’ın…
Şimdi, ‘Ağaçlı Yolda’ yeniden, “Semtler yürüyordu mabede doğru…”
Ki ora, Beşiktaşlı için “Dolmabahçe” ya da “İnönü” olarak kalacaktı.
Bu, “Brother in arms”ın kendi evinde buluşmasıydı…
Şeref ve Hakkı Beylerin torunları Süleyman Seba’nın askerleri!
Tayyareci Fethi Bey’in, yani Yüzbaşı Fethi’nin alt “kuraları”…
Tam 1065 gün sonra…
Beyaz Kelebekler Vadisi “sahne” demişti…
Destanımızın gerçek kahramanlarının öyküsüydü bu!
Polis dışarıda taraftara gaz sıkıyordu.
Rüzgâr yoktu ve o gaz stadın içindeydi.
Statta 50 bine yakın insan vardı. 
Kim böyle bir emri verirdi ki…
Kadınlar, çocuklar, gençler maça geliyordu. Hepsi buydu...
Statta ise, nasıl girmişlerdi bilinmez ama, merdivenler bile doluydu!
41.903 tahmini olarak olmuştu 55.903 kişi…
Bu sırada maç devam ediyordu. İnönü’nün “çılgın sesi”!
“Süleyman Seba’nı askerleriyiz…”
“Burası İnönü buradan çıkış yok” sloganları…
Beşiktaş’ın ilk gol sevinci… 
Arkasından Bursa’nın golü…
Beşiktaş’ın maçına yıllardır gelmemiş olanlar bile stattaydı… 
Oysa gerçek olan, bir fırsatın daha ayağına gelmiş olmasıydı…
İkinci yarı Bursa’nın bir şutu direkte patladı. Ancak, defansın yaptığı hata, Beşiktaş’a 2. golü getirdi. Gomez’in önce kaçırdığı sonra attığı penaltı vuruşu 3-1 yaptı durumu.
Benim aklım hâlâ, 40 bin kişilik stadın 3 kişilik tuvaletlerindeydi…
Bu stadın kesinlikle “Çiş sorunu” vardı. Hele hele küçük çocuklar hiç düşünülmemişti… Büyüklerle birlikte nasıl yapacaklardı!?
Devre arasında bana sıra 15 dakikada geldi. Anlayın, o derece yani! 
Bu arada, 3-1’in coşkusu devam ederken Bursa’nın 2. golü geldi.
Son düdük çaldığında ise Beşiktaşlılar için ‘geçmişle geleceğin birleştiği bir gece’ oldu! 
Neyse, OC açılış gecesinde kaçar anam babam...
En kalbi muhabbetlerimle...
Ben Can; Orhan Can...