\n\n\n

“Trabzon’u ne kadar tanırsın?” diye sorsalar, “çok” der ve eklerdim; “kim bilir kaç kez gittim; tarihinden insanlarına muhteşemdir”...

Ama yanılmışım. Muhteşemliğini “çok az” tanımışım. Şu korkunç “sahil yolu” öncesindeki güzelim balıkçı barınaklarında, tahta ateşine konmuş tenekelerde suyunu salan mezgitleri gazeteye yayarak soğan ekmekle yemiş olsam bile, meğer “hiç” tanımamışım...

Bana bu cehaletimi anımsatan Bekir Gerçek’e şükran borçluyum.

“Başkentin Baş Mahallesi: Ortahisar” kitabını bir solukta okuyunca karar verdim; ilk fırsatta yeniden Trabzon’a gidip, o dünya efendisi insanların yaşadıkları mahalleyle bu kez “yakından tanışma”ya...

Elime kitabını alacağım ve sokak sokak, ev ev, dükkân dükkân gezerek; bir kentin çağlar boyu uygarlığını, insanlarının da bir o kadar “insan”lığını Ortahisarlı Bekir’den dinleyerek tanımanın ayrıcalığını yaşayacağım nasip olursa..

‘Trabzon’dur \tyolumuz’

Kentin 22 semtinin 22 Trabzonlu yazar tarafından kaleme alınmış öykülerini, “Trabzon’dur Yolumuz” adlı 22 kitaplık dizi halinde edebiyatımıza armağan ediyor Heyamola Yayınları. (0216-3711737)

Tam 36 yıl Trabzon’da Mimarlar Odası emektarlığını üstlenen Bekir’in payına da doğduğu, büyüdüğü ve her gidişimde elimden tutup götürdüğü eski evlerinin bulunduğu Ortahisar düşmüş…

Bekir’in “gülmekle ağlamak birlikte paylaşılırdı” dediği bu insancıl semtin konumunu Evliya Çelebi şöyle tanımlamış: “Trabzon Kalesi Boztepe’nin eteğiyle sahil arasında iki büyük kaledir. Üç bölüktür. Birine Aşağıhisar, diğerine Ortahisar, iç kalesine Kule Hisarı derler.”

Kitabı okumuyor, yutuyorum. Kentin antik izleriyle birlikte Osmanlı ve Cumhuriyet dönemlerinin kimlikli yapılaşmasını barındıran Ortahisar, ancak bu kadar, bir “şarkı” gibi anlatılabilir...

Zaten Bekir de aynı zamanda müzisyendir. Özgeçmişinde o coşkulu “davulcu”luğundan söz edilmemiş ama eski evlerinde sakladığı tam takım “bateri”sini her seferinde iç geçirerek gösterir ve der ki; “Yıllar önce sen orga geçerek ‘Take Five’a başlamıştın, ben de kendimi Joe Morello sanarak solo geçmeye... bir gün yine birlikte çalar mıyız?”

İşte buradan söz... tek koşulum, sadece 60’ların, bilemedin 70’lerin başlarındaki gençliğimizi alıp götüren parçalarla yetinmek... hiçbirisi hâlâ unutulamadı; çünkü aşılamadı...

‘Görmüş geçirmiş’ler

Kitaba gelince; yerim olsa bile içindekilerden söz etmeyecektim; yeterli görüp, okumazsınız diye... ama tanımlamadan edemem:

Hem, binlerce yıllık kentin tarihsel serüvenini anımsamak; hem o serüvenin izleriyle buluşmak hem de son yüzyılın ünlü, ünsüz, zengin, fakir ama her yönleriyle Ortahisarlı görmüş geçirmiş insanlarıyla ve elbette Bekir’in çocukluğundan bu yana tanıdıklarıyla kucaklaşmak için, kitabın her sayfası şiir tadında bir belgesel.

Dayanamıyor, Trabzon Lisesi’nin ve “mahalle”nin sevgilisi kimya öğretmeni Memduha (Tuğrul) Hanım için Ortahisarlı şair Ercan Tokinan’ın şiirini aktarmakla yetiniyorum. Karadeniz edebiyatımızın “gülümseten gerçekçiliği”nden bir örnek diyebilir miyiz?

“Memduha öğretmen elinde erlenmayer

Toplamış bizi başına

Alaşımlar, karışımlar, asit, baz

Herkes anlar görünür, kimse anlamaz...”