Hörmetli ohurlar, bu ayın “ana dilim”deki yazısını böyük şair ve yürekli aydınımız Can Yücel için galeme aldım… çünkü o hamımızın “Can Baba”sıydı..\n

Bilirsiz, Kars’ta 50’li yıllarda “Ekinci Pedalhanesi”nde (matbaasında) basılan, hagigatleri gülmeli bir dille anladan “mizah” ruznamesi (gazetesi) “Ayhavar”, bu yazılarıma da ilham verir. Emektarlarının toprağı bol olsun…\n

Keçenlerde Cumhuriyet’te ohudum ki Can Yücel’in arvadı ve hayat yoldaşı Güler Yücel, Datça’daki evlerinin heyatında (bahçesinde) tikilen “Can Yücel Kültür Evi”ni ziyaretçilere gapatıp; 1999’daki ölüm günü olan 12 Ağustos’da gebri başındaki anma töreni de iptal edip… Güler Hanım deyip ki: “Geçen yıl mezarına saldıranların cezaları verilmeden burayı açmayacağım. ‘Mekânım Datça olsun’ demişti; mekânını cehenneme çevirdiler…” (8 Ağustos)\n

Ne yapsın yazıh; bahtı ki gebri balyozlarla parçalayan o gara beyinliler hele cezalarını çehmirler; bu pervasızlığı tezeden ahla getirmeh için demeh istiyir ki; “Bu kültür evini görmeh isteyenler de gebre saldıranların tapılması için çağrıda bulunsunlar, Can Yücel’in ölüsüne bile tüşmançalık besleyenlerin cezasız galmamasını istesinler..”\n

‘Hususi Müsaade’liydi\n

Yaz aylarında günde 200 kişinin ziyaret elediği Can Evi’nin mimarı Ersen Gürsel’di. Bulunduğu gedim (eski) mahalleye saygıyla tasarlanan tek gatlı taşdan ve ağaçdan binanın, şairin öz evinin heyatına tikilebilmesi için “Koruma Kurulu’”nun müsaadesi lazımdı… Ancah, imar şartlarına göre bir “parsel”e ikinci bina yapmah mümkün değildi.\n

Menim de “mimar aza”sı olduğum kurul, hem projenin gedim gomşulara saygısına, hem Can Yücel özünün (kendisinin) bir kültür mirası olmasına hem de bu evin kültüre yapacağı gatgılara ehemniyet vererek, feget (sadece) bu binada imar şartlarını bir kenara goydu.\n

Kurulun müsaade gerarında denirdi ki: “Cumhuriyetin yurtsever şairini yeni nesillerle buluşturacak özenli ve alçakgönüllü bir kültür mekânının tarihi dokuya uyumlu katılımı, kamu yararınadır.”\n

Datça’nın Hemşehrisi\n

Can Baba Datça’yla elesine pütünleşmişti ki, birkaç yıl evvel de bir yazımda ahtardığım “vasiyet” şiirinde bahın ne deyirdi:\n

“Beni kuzum Datça’ya gömün / Geçin Ankara’yı İstanbul’u! / Oralar ağzına kadar dolu / Alabildiğine de pahalı, / Örneğin Zincirlikuyu’da / Bir mezar 750 milyona / Burası nispeten ucuzluk / Ortada kalma tehlikesi de yok / Hayır dua da istemez, / Dediğim gibi beni Datça’ya gömün / Şu deniz gören mezarlığın orda, / Gömü sanıp deşerlerse karışmam ama!”\n

Güler Hanım’a yerden göğe gadar hak verirem. Heç Müsülmanlıhta gebre saldırmah olar? Datça’nın müftüsü bile neden sesini çıhartmır?\n

Men de Can Evi’ne müsaade eden olarah deyirem ki; beynavalar (beyinsizler) cezalarını alana geder ne o eve girilebiler, ne de gebri başında tören yapılabiler..