Auerbachs Keller, Leipzig’in en ünlü restoranı.
Bir mahzenin içindeki tarihi restoranın yüksek kemerli tavanları ile duvarlarında ruhunu şeytana satan Faust’un resimleri var.
Goethe, Leipzig’de yaşadığı yıllarda Faust’u burada yazmış...
Bu yaz Leipzig’e gittiğimde, tarihi bir gezi yaptığımın farkında değildim.
Tren istasyonuna indiğim anda, yanlışlıkla kendimi bir garip film setinde bulduğumu düşündüm. İstasyondan itibaren sokaklardaki herkes siyahlar giymişti. Metal hızmalarla ağızlarını, burunlarını delmiş, saçlarını kazımış, siyah punk giysiler içinde gençler; siyah çizmeler ve siyah trençkotlarla dolaşan adamlar insanda “Tanrım, kendimi çimdikleyeyim de uyanayım” duygusu uyandırıyordu.
Meğer kentte “Gotik Festival” varmış.
Kendilerini aykırı Gotik akımının parçası sayan gençler, bir zamanın hippileri gibi, Almanya’nın birleşmesinden beri her yıl bu festivale koşarmış. İçlerinde “karnaval” ruhuyla sırf gırgır, şamata olsun diye bu festivale katılanlar olduğu gibi; “satanizm” ve “ırkçı, faşist sağ”ın unsurları da bulunurmuş.

Almanya’nın ‘Doğu sorunu’
Şehrin, gerçekten ruhunun “şeytana teslim edildiği” duygusunu yaratan bu gerçek ötesi dünyada tesettürlü tek kadının görünmemesi ayrıca çarpıcıydı. Batı Almanya’da her yerde fark edilen Müslüman göçmenler, burada yoktu.
Sonra Leipzig’den iki saat mesafedeki Dresden’e gittim.
Orada da durum farklı değildi. Kentte geçirdiğim günlerde hiç Türk görmedim.
Pazar günkü seçimlerde yüzde 12.6’lık oy oranıyla Almanya’da 3. parti olan AfD’nin kalesi işte bu iki kent: Leipzig ve Dresden.
Bu kentlerin bulunduğu Saksonya eyaletinde oyların yüzde 27’sini alan parti, bölgede 1. parti oldu.
Arabasının plakasında “AH” harfleriyle Adolf Hitler’e gönderme yapan AfD’nin en radikal isimlerinden Björn Höcke örneğin buradan...
Doğu Almanya döneminde “Stasi”ye çalışırken şimdi “Nazi Almanya’sının 1937 sınırlarını” savunan 73 yaşındaki bir başka önde gelen temsilci Detlev Spangenberg de keza Dresden’den...
Yabancıların ve Müslümanların en az yoğun olduğu bu eski Doğu Alman kentlerinden çıkan AfD’liler, İslamafobi ve yabancı karşıtlığının bayrağını en önde taşıyor.
AfD’ye Saksonya’dan bakıldığında, Trump’ın tipik “forgetten man/siyasetin unuttuğu adamlar” ifadesinde tanımladığı seçmenlerin, partinin oy deposunu oluşturduğunu görüyoruz: Sade küreselleşmenin değil, “Almanya’nın birleşmesi”nin de geride bıraktığı tipler bunlar. Göçtü, sığınmacılardı filan derken.. ellerindeki avuçlarındakinden de olmaktan korkuyorlar. Tüm korkularını aslında tanımadıkları, bilmedikleri seçmenlere yüklüyorlar.

‘Almanları da biz yaparız!’
“Ayakların altından kayan zemin” duygusuna karşılık AfD bu insanlara, “ötekiler” ve “tehdit”ten azade bir dünya vaat ediyor. “Almanya’yı (yabancılardan ve elitlerden) geri alacağız” düsturunun damga vurduğu kampanyada, kaynağı belirsiz 6 milyon Avro harcandı.
“Burka mı? Biz bikini giyeriz” sloganı ve ari ırkın devamına gönderme yapan hamile bir Alman kadının göbeğinin görüntülendiği “Yeni Almanlar mı? Onları da biz yaparız!” reklamları kullanıldı.
Bu faşist yükseliş, birleşmeden çeyrek asır geçmesine rağmen hazmedilemeyen “Almanya’nın Doğu sorunu”ndan kaynaklanıyor. Ve asıl meseleler, Almanya’nın geneline şamil “yabancı sorunu”nun altına saklanıyor. Bunlara Eski Kıta’daki “milliyetçiliğin” geri dönüşü eklemlendiğinde, tehlikeli bir kokteyl çıkıyor.
Giderek her yerde karşılaştığımız “tarihi yeniden yazmak” arayışı, AfD’de rövanşizmle kendini dışavuruyor.
Ama gözlemcileri en çok endişelendiren, AfD’nin yükselişine, sosyal demokratların, 1949’dan bu yana aldıkları en büyük tarihi yenilginin eşlik etmesi.
Aşırı sağ kaygı verici biçimde yükselirken, sol işlevsizleşiyor. Bundan ağır kriz düşünülebilir mi?

***

Sevgili Kadri Gürsel hoş geldin! “Sevinecek bir şey yok” demekte çok haklısın. Ama Nazire ile o binbir söze bedel harika kucaklaşma anınız, içimizi buruk da olsa sevinçle dolduruyor.
Murat’a, Ahmet’e, Akın’a, Emre’ye de bir an önce kavuşmak ümidiyle.