Onu koruyup geliştirmek vazifemiz. Bazen politikacılar aklımızla alay ederler. Genellikle de onu kullanmamızı istemezler. Ben akıllı kişilerle arkadaşlık etmeyi seçtim hep. Aptallarla işim olmaz. Aptal arkadaş adamı geri götürür. Aptal arkadaştan uzak duracaksın. Bu bir öğüt değil, sakın yanlış anlamayın. Ben böyle yaptım hep, onu anlatıyorum. Yoksa bana ne. Bazı kişiler özellikle aptallarla dolaşır ki kendi akıllılığı öne çıksın. Güzel kızlar tanırım, en yakın arkadaşları o kadar güzel değildir. 

Onlarla dolaşırlar. Başkalarının omuzuna basarak yükselmeye çalışmanın ne yararı olabilir ki? Üstelik ayıp da. Benim arkadaşlarım akıllıdır. Hatta bazıları benden daha akıllıdır. Çok daha kültürlü olanları vardır. Bana yararlı olurlar. Yaşamımı değiştirirler. Hayatıma kalite katarlar. Böylelerini bulun. Onlarla dost olun. Zararı yok, yararı çok olan işler böyledir. 

GEÇMİŞE ÖZLEM 

Bir fotoğraf geldi bana. Abimin arkadaşları ile çektirdiği harika bir fotoğraf. Hepsi son derece yakışıklı, şık giyimli, kravatlı. Yaşları yirmi yirmi beş arası. Fakat o resimde ben de varım. Ne işim var o fotoğrafta bilmiyorum. Herhalde çekilirken orada duruyordum, biri ya da abim “Gel sen de çık resimde” dedi bana. Görmenizi isterim. Abim ne hareket yapmışsa aynını ben de yapmışım. On yaşında ya varım ya yokum. Mahallemiz çok güzeldi. Abimin arkadaşlarının acayip lakapları vardı: Ammo, Torpil, Dilendi, Taş Kafa... Böyle bir sürü lakap. Tuhaftır, bizim lakaplarımız yoktu. Acaba abimler hepsini kullandığı için bize kalmamış olabilir mi? Can Baba Ahmet dışında ben hatırlamıyorum. O kadar güzel mahallemiz vardı ki. Çocukluğumu Bindirdim Tramvaya O Gitti Ben Kaldım Yaya kitabımda sıkça söz etmiştim ya. Bak yine döndük dolaştık nereye geldik. Ben de evraklar arasında dönüp dolaşırken iki şiirimi buldum. Başka yerde yok. Direkt buraya alayım dedim.

“Hayvanları sevelim. onlar bizi seviyor.”

GÜZEL İNSANLAR...

Yıldız Kenter, Müzeyyen Senar. İkisinin bir arada işi ne? İkisi de iyi sanatçı da ondan bir arada yazdım. Ayrıca ikisi ile çok yakın dostluklarım oldu. Müzeyyen Abla babamın yakın arkadaşıydı. Daha önce onun sözünü ettim. Muhteşem bir yorumcuydu. Yıldız Kenter hocamdı. 1961 yılı. Konservatuvar öğrencisiyim. Hocamız Max Meinecke Ankara Devlet Tiyatrosu başrejisörlüğü yapmış vaktiyle. O yıl (1961) Ankara Devlet Konservatuvarı’na atandı. Onun yerine Ankara’dan genç bir hanım hoca geldi. Adı: Yıldız Kenter. Çok güzel, çok iyi ve çok otoriter. Savaş giderek Yıldız Hoca’yı delirtmeyi başardı. Hepimiz hastası olduk genç kadının. Yıllar yıllar geçti. Onun tiyatrosunu kiralayarak kendi tiyatromu kurdum. Kapalı gişe oynuyoruz. “Müjdat sana suareleri verelim biz matinede kalalım” dedi. Harika bir sezonu birlikte geçirdik. Aradan yıllar geçti. Bir telefon aldım hocadan. “Amerika’ya turneye gidiyoruz Müjdat, Müşfik rahatsız gelemiyor, onun rolünü oynar mısın?” dedi. Leyla ile yeni evlenmişiz. Ben Amerika’yı daha önce gördüğümden pek cazibesi yok benim için. Ama hem Yıldız Hoca istiyor hem Leyla. Çıktık yola. Beş şehir dolaştık. Ayıptır söylemesi ben sahneye çıkınca antre alkışı alıyorum oyunda. Kenter Tiyatrosu’nda öyle bir gelenek yok... “Bir insanı tanımak için ya seyahat et ya bir içki sofrasında otur” derler. Biz ikisini de yaptık Yıldız Hoca’yla. Onu daha yakından tanımak fırsatını buldum ve artık hiç ayrılmadım. Doğum günlerini evinde kutladık, onu her hafta telefonla aradım. Sonunda Aşiyan Mezarlığı’na götürdük hocayı ve ayrıldık. Üzerimde emeği vardır ve helal ettiğini biliyorum. Nur içinde yatıyordur.

HAYAT 

Sarı bir yaprak gibi savruldum

Ateşlerde yandım kavruldum

Duru bir suya düştüm duruldum

Kardeş

Ben bu hayattan biraz yoruldum.

HAYAT BU

Penceremin önünden serçeler geçer

Bir kız görürüm o anda aklımı çeler geçer

Hayat bu

Bazen oldukça iyi geçer

Bazen deler de geçer.

Egoistlerin kendisini güçlendirmek için en çok başvurduğu yöntemlerden biri, şikâyet etmektir. Eckhart Tolle