Hükümetin Ermeni tezleri konusundaki tavrı başlangıçta barış görüşmeleri yapmak ve konuyu tarihçilere bırakmak şeklindeydi.

Tabii bunu hangi dışişleri danışmanları oluşturdu bilemiyorum ama insanın böyle bir şeyi ciddi olarak istemesi için Ermeni politikasının ne olduğunu hiç anlamamış olması gerekir.

Fransa’ya bugünden sonra yaptırım uygulanması gibi tehditlerin geçerliliği bir yana, “inkâr yasası” Türkiye’nin Ermeni meselesiyle ilgili bunca yıllık tezlerini de bitirmiştir.

Çünkü artık tarihçilerin bir araya gelip arşiv belgelerini incelemesinin de bir anlamı kalmamıştır.

Herhalde bu durum Türk Dışişleri’nin görülmüş en büyük başarılarından biri...

***

Kıbrıs konusunda da hükümet başlangıçta bugüne kadar bizim hatalarımız olduğunu, uzlaşmaz tavırdan vazgeçmek gerektiğini düşünüyordu. Orada da ilk adımları biz atalım, barışa destek sağlayalım, biraz da onların istediği oluversin gibi düşünceler vardı.

Kıbrıs’ta da sonuç farklı olmadı. Tam tersine geçmişteki tavra dönüldü çünkü Rumların geri adım filan atmadığı, uluslararası toplumun da “Vah vah demek biz yanılmışız, asıl uzlaşmaz taraf Rumlarmış” demediği anlaşıldı.

Herkesle uzlaşıyoruz derken İsrail ve Fransa gibi Türkiye’nin uzaktan yakından sorun yaşamadığı ülkelerle bile sorun yaşıyoruz.

Herhalde bu durumu gözden geçirmek gerekir.

Bir hamlede veya bir iki söz söyleyerek on yıllara, yüz yıllara dayalı sorunları çözmenin mümkün olduğunu düşünmek ya saflığa ya da karşıdakileri saf sanmaya delildir.

***

En basitini ve daha açıkça söyleyeyim. Siz kalkıp, “Evet bizim de bilgi eksiğimiz olabilir, bizim de suçumuz olabilir, zaten bunu dile getirenler bizde de var ama bakalım, üstünde çalışalım, durumu anlayalım, sonra bir karara varırız,” dediğiniz anda artık bunca yıldır haksız bir dava güttüğünüzü itiraf etmişsiniz demektir.

O zaman karşı taraf kendi tezlerinden bir tek adım bile geri atmadığına göre haklı konuma gelir.

Uluslararası politikanın, tarihi gerçekler, insan hakları, nesnel yaklaşımlar üzerine kurulu olmadığını anlamak için büyük entelektüel ya da muhteşem diplomat olmaya bile gerek yok. Bunu anlamak için yalnızca İsrail örneğine bakmak yeter.