Çok acayip zamanlardan geçiyorum. Tuhaf bir huy edindim. Geceleri ölülerle konuşuyorum. En çok da annemle. Olan biten/bitmeyen her şeyi anneme anlatıyorum! 

2024 yılının sonuna yaklaşma heyecanı, yeni bir yılda her şey daha güzel olacak umudu mu? İçimden yükselen “Oha! Bu kadarı da olmaz artık!” isyanıma, sol yanımdan gelen “Olur olur, siz daha uyuyun, daha neler olur neler” fısıltısı mı? Geçen hafta dört bir yanımızı saran “Ölünce beni kim yıkayacak” reklam afişleri mi? 

Doğrusu bilemedim. Acayiplik bu kadar değil. Tam bu yazıyı yazmaya oturmuşken Melek telefon edip (sahici melek değil, adı Melek olan arkadaşım) “Tuhaf bir rüya gördüm, senin annenle benim annem bir araya gelmişler, bizim halimize çok üzülüyorlar” demez mi! Bitmedi: “Ve ben rüyamda, ‘Peki ama çoktan yitirdiğimiz annelerimiz, bütün bu yaşadıklarımızı nasıl bilebilirler’ diye mantık yürütmez miyim!” Aynen böyle dedi! 

Melek, buna şaşmış olabilir. Ama ben şaşırmadım. Beni deli sanmasın diye “Her akşam ben anneme burada olan biteni anlatıyorum. O da arkadaşına senin annene anlatmıştır” demedim elbet. 

Durum şöyle: 

“Canım annecim, bu akşam avcuma bir yağmur damlası düştü. Ve sen o damlanın içinden bana gülümsüyordun.” 

“Annecim biliyor musun kasım ayında kadın cinayetleri azaldı gibi. Sadece 32 kadın erkekler tarafından öldürüldü. 26 da şüpheli kadın ölümü var.” 

“Yok iş kazalarını söylemeyeyim, üzülürsün. Daha dün Balıkesir’de, hükümetten en büyük teşvik ve yardımı alan fabrikada bir patlamayla 11 kişi, 11 emekçi yaşamını yitirdi.”

“Bu arada asgari ücret 22 bin 104 TL oldu. Yakında 65 yaş üstündekilerin yemek yemesi, soluk alması yasaklanırsa şaşırmayacağız. Öyle dedikodular dolaşıyor ortalıkta.” 

“Annecim o korku salan manyak reklamlar TRT dizisine aitmiş. Sakın korkma sen o durumları çoktan atlattın.” 

“Milli Eğitim Bakanlığı’ndan Noel ve yılbaşı kutlamaları yasaklansın diye ilçe eğitim müdürlüklerine emirler gitti. Sanki bizim okullarımızda tüm çocuklar Müslümanmış gibi... Sanki farklı inançlar, farklı kültürler düşmanmış gibi... Şimdilik çocukların hayatları biraz daha kararsın, siyahtan başka renk görmesinler, gülmesinler, oynamasınlar, şarkı söylemesinler diye henüz bir karar yok. Dur bakalım.” 

VE SEVİNÇLİ HABERLER 

Yok canım, bir türlü bitmek bilmeyen, uzadıkça uzayan gecelerde, sadece böyle kötü haberler değil, güzel haberler de anlatıyorum anneme.

“Annecim, müjdeler olsun! Muhteşem adalet ve yargı sistemimizden harika bir karar çıktı! Bugün sevinçten bayram yapıyoruz! Arkadaşımız gazeteci Özlem Gürses’i dil sürçmesinden dolayı hapse tıkmak yerine, hiç yargılamadan falan doğru ev hapsine soktular. Yurtdışına çıkma yasağı da bonusu. Ayağında altın halhal; yoksa gümüş müydü?” (Sevinçten lafları karıştırır oldum.) 

“Böylelikle ev hapsinden canlı yayın yapan ilk gazetecimiz oldu. Bu kız ne yapsa harika yapıyor. Ev hapsinden ilk yayını muhteşemdi. Ödülü onun adına alan kahraman annesini de izlerken hep seni düşündüm. Olur canım annem, ilk fırsatta sevgilerini iletirim ona.”

“Yok be annecim, o kelepçe işine hiç üzülme lütfen. Özlem’in bileklerine o kelepçeyi sırf bir fotoğraf çekebilmek için taktılar, trollere servis etmek, yalaka gazetecilere servis edebilmek için. Baktılar başka çare yok, onu aşağılama, herkese gözdağı verme, milleti korkutma gayretiyle o fotoğrafa sarıldılar.” 

“Hatırlasana. Faşist 12 Eylül darbesinde (Barış Derneği davası için) bileklerine kelepçe takıldığında sevgili Reha İsvan gülümseyerek ‘Buyurun takın, onlar benim onur bileziklerim’ demişti. Askeri darbe, sivil darbe, günler geçiyor işte...” 

“Canım annem. Sohbeti keselim, çok işim var. 12 Ocak’ta Onat Kutlar’ı 30. ölüm yıldönümünde Metro Han’da; 15 Ocak’ta ise Nâzım Hikmet’in 123. yaş gününde CRR Salonu’nda anma toplantıları yapacağız. Onlara hazırlanıyoruz. Şunu bil yeter. Seni çok özledim. Şermin teyzeye sevgiler, selamlar.”