Başlık, Erdoğan’ın ünlü iktisat formülü (!) “faiz sebep, enflasyon sonuç”a gönderme değil, asgari ücretin genel ücret haline gelmesinin nedeninin Erdoğan’ın 22 yıllık ekonomi politikası olduğuna vurgudur. 

Ne yazık ki asgari ücret, kavramsal anlamındaki gibi artık ücretler içinde en az olana işaret etmiyor.

Normal bir ekonomide ve toplumda, asgari ücretin toplam ücretler içinde yüzde 15’i geçmemesi gerektiğini belirtiyor iktisatçılar. Ama 22 yıllık Erdoğan ekonomi-politikası sonucunda asgari ücret alanların oranı, biraz üstünü de dahil ettiğinizde, tüm ücretlilerin yarısını fazlasıyla aşmış durumda.

Öte yandan ücretlilerin bir bölümünün de zaten asgari ücretin altında bir ücret aldığını belirtelim.

Emeklilerin durumu ise daha vahim. Emeklilerin çoğunluğunun ücreti, asgari ücretin altında. Üstelik sistemin “emekli ücretlerini yıllar içinde eritme” politikası, artık uzun yılları almıyor. Emekli olduktan birkaç yıl sonra, emekli ücreti asgari ücretin altına düşüyor ve eriyor.

ADIL OLMAYAN BÖLÜŞÜM

Sistemin sahipleri “Türkiye büyüyor” diye propaganda yapıyor. İyi de mesele büyüme değil ki büyürken bölüşümün nasıl olduğudur. Büyümeden toplumun sadece özel bir kesimi yararlanıyor, çoğunluğu ise gerçekte küçülüyor.

Bazıları çok büyürken çoğunluğun küçüldüğü, dolayısıyla zengin-yoksul makasının çok açıldığı bir toplumuz artık. Bu neoliberal ekonomi programının kaçınılmaz sonucudur. Programın merkezi olan ABD’de de en zengin yüzde 1’in serveti, yüzde 50’nin servetini geçmiş durumda. 

İktidarın uyguladığı ekonomi programı, ilk günden beri aynı programdır. Bir süre Kemal Derviş’in programını aynen devam ettirdiler, ardından kendi zenginlerini yaratma yolunu açmak üzere programda küçük değişikliklere gittiler. Ancak özü aynıdır. 

Yani “yerli ve milli” iktidarın en temel politikası olan ekonomi politikası, Wall Street ürünüdür! 

ASGARİ ÜCRETLİLERE ERKEN CENNET VAADİ

DİSK’in ekim ayında yayımlanan araştırmasına göre dört kişilik bir aile için açlık sınırı 20 bin TL’yi, yoksulluk sınırı 70 bin TL’yi geçti. Tek başına yaşayan bir kişi için ise yoksulluk sınırı 33 bin TL. 

Bu durumda iktidarın açıkladığı 22 bin TL’lik asgari ücret, bazı dört kişilik aileler için açlık sınırı seviyesindedir!

Siyasal İslamcı iktidarın din adamlarının her gün ekranlardan verdiği vaazlar işte bu tablo içindir. Diyanet, tarikat ve cemaat eliyle her gün şu propagandayı yapıyorlar: Sabredin, cennette ödüllendirileceksiniz! En tipik örneğini Cübbeli Ahmet sergiledi: “Fakirler, zenginlerden 500 sene evvel cennete girecekken nasıl zengin olmak istenir?”

Siyasal İslamcı iktidarın “500 sene sonra cennete girmeyi göze alan” zenginleri ise örneğin MÜSİAD Başkanı Mahmut Asmalı, bölgesel asgari ücret önerisiyle, asgari ücretin düşürülmesini bile istiyor: “Anadolu’nun geçim şartları daha düşük. Asgari ücretin 3’te 2’sine çalışırım diyenler var.”

İşsizliğin zirve yaptığı şartlarda, çocuğuna ekmek götürebilmek için asgari ücretin altını dahi kabul etmek zorunda kalan yoksulları açlığa mahkûm edip cenneti işaret ediyorlar özetle!

Çünkü sözlüklerinde “insanca yaşamak” yok, sadece yaşamak var! İyi beslenmesi, iyi eğitim alması, kitap okuması, kültür-sanat etkinliklerine katılması, sosyalleşmesi gerekmeyen, beş yılda bir sandığa gidip kendilerine oy atan “cennetlik insana” ihtiyaç duyuyorlar. 

Bu tabloda 22 yıldır iktidarlarını sürdürebilmeleri ise halkın değil, muhalefet partilerinin suçudur öncelikle!