\n\n\n

Yaşları 17-18 olan üniversiteli gençleri, “terörist” yaftasını yapıştırıp zindanlara atmak, aylarca hapiste yatırmak hangi vicdana sığar?

Hiçbir gazete, hiçbir televizyon kanalı o gençlerin niçin tutuklandığını bir tartışma programında gündeme getirmedi.

Çünkü onlar ünlü değil, toplumun tümü ne adlarını biliyor ne de yaptıkları eylemleri.

Yaşamları altüst olmuş, eğitimleri yarım kalmış bu gençler, bizim çocuklarımız...

Onların da kendi düşünceleri var, onların da yaşama hakkı, eğitim hakkı var.

Yürüyüş yapmışlar, parasız eğitim istemişler, öldürülen arkadaşları için eylem yapmışlar.

Kimi çevre eylemine katılmış, kimi anadillerinde eğitim istemiş, kimi üniversite harçlarını fazla bulmuş.

Hiçbiri varsıl ailelerin çocukları değil...

Kimin hakkı var onların yaşamlarını çalmaya, zindanlara atmaya, söyler misiniz?

***

Yaşamları parçalanan, bedenleri kömür haline gelen Uludere’deki 34 genç insan...

Kaçakçılık yapıyorlarmış, yok çatışmaya girmişler, yok PKK’ye yardım yapmışlar ve öldürülmüşler.

Yazıklar olsun!

Bunu yazanların hiç mi vicdanı yok?

Dinleri, dilleri, etnik kimlikleri ne olursa olsun bizim çocuklarımız onlar.

Yoksul!

Aç!

Susuz!

Başka yapacak işleri yok...

O çocukların da düşleri var, tutkuları, özlemleri...

Onlar günlüğü bilmem kaç liraya taşımacılık yapıyorlardı kaçakçı patronlar için.

Polis biliyordu, asker biliyordu, kaymakam, vali biliyordu.

Toplum olarak o çocuklarımızı kucaklayacağımız yerde, onların hayatlarını yaşanır hale getireceğimiz yerde, öldürdük.

Hiç utanmadık, yüzümüz kızarmadı, para yardımı yaparak acılarını dindirmeye çalıştık...

***

Kimi çocuklarımızı zindanlara attılar, “parasız eğitim” istedikleri için.

Kimilerini, Muğla Üniversitesi’nde olduğu gibi, polis öldürdü!

Kimileri mayınlı tuzaklarda can verdi, kimileri Ceylan gibi parçalandı, kimileri Hakkâri’de çöplükten ekmek toplarken bulduğu el bombasının patlamasıyla öldü.

Ruhlarını çaldılar!

Yaşamlarını!

Özlemlerini!

Düşlerini!

Yakılan ve boşalan köyler!

Şehit cenazeleri!

Acılar... Acılar... Acılar...

Hepsi ama hepsi bizim insanlarımızdı...

Ve düşünün biraz vicdanınız varsa...

Bu toplumdan salt onların ruhları ve hayatları çalınmıyor.

Ruh ve hayatlar bu coğrafyada yaşayan hepimizin.

Kaçırılan kaymakamımız, sağlık memurumuz, polisimiz ve askerimiz.

Eli kanlı terör örgütü PKK’nin elinde aylardır...

Devlet ne yaptı onların kurtarılması için?

Ben bilmiyorum, bir bilen varsa gelsin anlatsın!

Ergenekon’a ve Balyoz’a kilitlenmiş bir ülkede, polisimiz, askerimiz, kaymakamımız, sağlık memurumuz kaçırılırken hiç yüreğimizde bir acı hissettik mi?

Neden tepkisiz kaldık, niçin alanları doldurmadık?

Çocukları, eşleri, anaları, babaları, yavukluları vardı belki!

Şimdi sorsam “Adları neydi kaçırılanların” diye, kimse yanıt veremeyecek, adım gibi biliyorum.

***

Gecenin içinde sivrilen bir doruğun tepelerini, dolunayı, sınır karakollarında ölümle yaşam arasında nöbet tutan askerlerimizi düşünüyor musunuz?

O, 30 yıldır bitmeyen terörle mücadeleyi...

30 bin kayıp, bir o kadar yaralı...

Pozantı’yı, olayı haberleştiren gazetecilerin tutuklanmasını.

Taş atan çocuklara, gözaltına alınan KCK’lilere Nazi kamplarındaki gibi kelepçe takılıp tek kol sıraya dizilişlerini unuttunuz mu yoksa!

O çocuklar niçin taş atıyorlar? Niçin kin ve nefret ortamında yetiştiriliyorlar?

Bunu düşündünüz mü?

***

Ben bu yazıyı yazarken çok şey geçti gözümün önünden.

16 Mart katliamı 34 yıl önce İstanbul Üniversitesi’nde oldu.

7 öğrenci yaşamını yitirdi, 41 öğrenci yaralandı.

Davanın zamanaşımı nedeniyle ortadan kaldırılması 4 yılı doldurdu.

Kemal Türkler, Sivas ve daha nice davalar...

Gazi Mahallesi ve Ümraniye’de 22 ölü ve failleri hâlâ bulunamadı.

Önceki gün Hrant Dink’in eşi Rakel Dink’in çığlığını duydunuz mu? O acıyı ve hüznü içinizde yaşadınız mı?

Ağladınız mı?

Bilmiyorum!

***

Afganistan’daki helikopter kazasında 12 askerimiz şehit düştü.

Acımız büyük.

Türk ulusunun başı sağolsun.