Bir annenin çığlığı yankılanıyor, bir kadın ölümsüz bir güzelliğin ötesinde gözlerinin rengi seçilmeyen kayıp fotoğrafları arıyor...
Bir çocuk, bir anne!
Nesnelerin evrensel coşkunluğu, karlı bir günün erken saatlerinde geniş avlulara düşen kül rengi bulutların gölgeleriyle hüzne dönüşürken çaresizliğin, yalnızlığın resmini çiziyor.
Ölüm haberleri, şehit cenazeleri...
Uzaklara gömülmüş gençlik yıllarının alacakaranlığındaki demir sürgülü kapılar, hücrelerin iç içe geçtiği dehlizlere ulaşıyor.
Tüm güzelliklerini, çocuklarını kara toprağın altına gömen toplum, kurşunun adres sormaması, suskunluk...
Neler olup bittiğini anlayamamış olan benim güzel yurdumun insanı...
Yaşanan acılar, akan kan, gözyaşı...
Baskı ve şiddetin nasıl geldiği, gelip yerleştiğini oturup konuşamamanın kör döngüsü içinde yuvarlanıp gidiyoruz işte.
Oysa demokrasiler buyurganlık değil, özgürce yaşamaktır.
Demokrasilerde ötekileştirme, dışlama, buyurganlık, güce tapma yoktur...
Gerçekleri yazmak, konuşmak bugün vatan hainliği, casusluk oluyor...
Bir dönem askeri darbelere boyun eğenleri kınayanlar, bugün kendilerine biat edilmesini istiyor.
Ölümleri lanetleyenler ölümlere alkış tutuyor, barış önüne tel çitler koyuyor; kana kan intikam duygularını körüklüyor.
Cizre’de üç aylık Miray bebeği dedesiyle birlikte öldürenler, “Canım bir kör kurşun isabet etmiş ne var bunda” diyebiliyor...

*** 

Şehit cenazeleri, ölüm haberleri ciğerimi kavuruyor, içimi acıtıyor. Güce tapanlar, vatana feda edilmiş çocuklarımız üzerinden o derin milliyetçiliği Anadolu insanının kılcal damarlarına sokup düşmanlığı yaşadığımız coğrafyaya yayıyorlar...
Yıllar böyle akıp geçiyor, her şey değişiyor ama güce tapmak yerinde duruyor.
Ahtapotun kollarına benzeyen emperyalizm Ortadoğu halklarını birbirine kırdırıyor, vahşi kapitalizm, küresel güçler bundan payını alıyor.
Güce tapmayanlar, demokrasinin ve özgürlüklerin peşinde koşanlar ya hain ya da casus!
Öldürülen bebeler, dedeler, nineler, vatana feda edilen çocuklar, kimin umurunda, söyler misiniz?
Kaç kişi biliyor Miray bebeği, diğer ölü çocukları? Kaç kişi adını söyler, bayrağa sarılı şehit tabutları içinde yatan uzman onbaşıların, çavuşların, astsubayların, subayların, polislerin?..
Hukuku, bağımsız yargıyı, adalette eşitlik ve dürüstlüğün ne olduğunu kaç kişi söyler?
Suskunluğun örtüsü altında yaşayıp gidiyoruz, eğer adı yaşamaksa...
O karanlık dalganın sarkacında yaşama tutunup sallanıp duruyoruz.
Geniş avlular, kül rengi bulutlar, günler, haftalar, aylar, yıllar...
Bak çocuğum dünyanın ekseni gıcırdayıp duruyor kendi kendine.
Son rüzgâr, minicik, solgun bir aleve döndürmek isterse bizi, başkaldıralım, isyan edelim hayatımızı çaldıkları için...
Teröre karşı duralım, baskıya, otoriteye boyun eğmeyelim, insanca yaşamak için mücadele edelim...

***

Sevgili Can Dündar ve Erdem Gül...
Dört haftayı geçti Silivri zindanına gidişiniz...
Barış umudu tükendi toplumda... İncirlik ABD’ye teslim edildi... IŞİD güzel yurdumu mesken tuttu... Üçdört gün önce Ankara’da iki canlı bomba yakalandı...
Kar yağdı, dindi...
Belki bugün yeniden başlayacak kar!
Ölümlerle yatıyor, ölümlerle kalkıyoruz. İçimiz üşüyor, yüreğimiz titriyor.
Dışlama, buyurma, biat!
Demokrasiden, özgürlüklerden yana olanlar, tüm güçleriyle “barış, kardeşlik” diyor ama ne dağdakiler anlıyor bunu ne de bağdakiler...
Halka tepeden bakan buyurganlar bildiklerini okuyor.
Ölüm haberleri, şehit cenazeleri.
Acılıyız ama umutluyuz...
İkinize birden selam, sevgi...