İktidar partisinde başgösteren, kavga demek şimdilik fazla olur bu nedenle anlaşmazlık demekle yetinelim, aslında yeni değildir. Yeni olan seslerin yüksek çıkması, tonun birdenbire üst perdelere tırmanmasıdır. İktidar blokunun kısa sürede kendini seçim politikalarına uyduracağından kuşku duymak için sağlam bir bilgiye ve nedene sahip değiliz. Politik olarak kuşkusuz bir anlam taşıyor ama bu anlaşmazlığın iktidarı kendi rayından, ideolojik çizgisinden, belirlenmiş gündeminden saptıracağını düşünmek için hiçbir neden yok.

***

Kuşkusuz iktidar blokundaki irili ufaklı her tartışma, her anlaşmazlık, her kavga iktidarla meselesi olanlar için anlam taşır. Ama dış faktöre sorun çözücü anlamlar yüklemek nasıl atalete, konformizme yol açarsa, iktidardaki bir çatlağa gereğinden fazla anlam yüklemek de o kadar yanıltıcı olacaktır. Çatışmayı her koşulda iktidar karşıtlarının kazanç hanesine yazanların hemen karar vermemesinde de yarar vardır. Bu çatışmanın Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın başkanlık planlarıyla uyumsuz olduğunu kimse söyleyemez. İşlerin iki başlılıkla yürümediğini, yürümeyeceğini sürekli yineleyen Cumhurbaşkanı, şimdi iddiasını daha iyi gerekçelendireceğini düşünüyor olmalı.

***

Bu anlaşmazlıkta partinin ana gövdesinin güvenini, desteğini yitirme tehlikesiyle karşı karşıya kalacak olan hükümet kanadıdır; kısa sürede Erdoğan’a biat edenlerin ağır basması, anlaşmazlığın üslubunun, tonunun yumuşatılması kaçınılmaz görünüyor. Bu arada üç dönemliklerin “özgül ağırlığının” çok ağır olmadığını yakın geçmişten biliyoruz. Peki, iktidarı tek başına isteyen Erdoğan’ın hiç mi zayıf noktası yok. Liderliği tartışılmayan Erdoğan’ın Aşil topuğu, İslam hukukundan güç alan tek adam; Emir-ül Mümin olma ısrarıdır. Bu anlaşmazlığın düşük yoğunluklu olarak sürmesi beklenir. Reis’e yönelen, yönelecek olan eleştiri ve öfkenin alt düzeydeki siyaset elemanlarına ineceği, devreye giren Gökçek’e, lidere bağlılıkları tartışılmaz kimi “medyatörlere” yönelmesi de bu kapsamdadır.

***

Anlaşmazlığın, Refah Partisi’nden kopuş dönemine benzemesi için başka faktörlerin devreye girmesi gerekir. Belki çatışmanın dış faktörün beklentilerine de uygun olduğunu söyleyenler çıkabilir; yine de anlaşmazlığın siyasi sonuçlar doğurmasına yol açabilecek ana faktör, muhalefet güçlerinin eylemi olacaktır. Refah Partisi’ne muhalefet ederek AKP’yi kuranların başarısı kuşkusuz durumu iyi değerlendirmelerine, takıyye ustası olmalarına, liberallerle ittifak konusundaki üstün başarılarına bağlıydı ama iktidara gelmeleri o çatışma nedeniyle değil, ağır ekonomik bunalım koşullarında iktidardaki parçalanmayı kendi stratejik üstünlüklerine çevirmeleriyle gerçekleşti. Muhalefet o günlerin AKP’sini ahlaki bakımdan değil ama strateji ustalığı açısından örnek alsa, anlaşmazlığı seyretmek yerine harekete geçse belki daha iyi sonuçlar umabilir.

***

Kendilerini AB “ilkelerine” safça bağlayan, neoliberal politikaların janjanlı zehrini yutmuş olanların uyanması yaklaşık on yıl sürdü. Bakmayın siz hızlı muhalifliklerine, hâlâ da ayılmış sayılmazlar. Kürtlerin AKP ile başkanlık pazarlığından demokrasi çıkabileceğini düşünen, Kürt siyasi hareketinde kolayca yandaşlar bulabilecek “kullanışlıların” sayısı epeycedir. Bu iddiayı fazla abartılı bulanlara 7 Haziran sonrasını beklemelerini söylemekle yetinelim ama zaten sonrası öncesinden belli değil mi?