15 Temmuz’dan sonra yaşadığımız onca ağır travmanın ardından önceliklerimiz arasından çıkardığımız futbol yeniden hayatımıza girmek istiyordu. Hem de bir Beşiktaş-G.Saray maçıyla. Ve uzun bir süredir pek rastlamadığımız güzel sahnelerle. Ayrıştırıcı değil birleştirici pankartlar gördük: Bir tanesi “Hepimiz Türk’üz, Kürt’üz, Sünni’yiz, Alevi’yiz” diyordu mesela. Diyordu da siyasette bunun uygulamasını hâlâ göremiyorduk. Şenol Güneş ilk on biri geçen sezonun şampiyon olan takım kadrosundan oluşturmuştu. Bir çeşit vefaydı bu. Biraz da zorunluluk. Yeni transferler hazır değildi çünkü.
Şenol Hoca da yeniliği dizilişte yapmıştı. Atiba’ya en yakın isim Tolgay’dı bu kez. Oğuzhan ise bu ikilinin hemen önündeydi.
Her şey çok güzel duygularla başlamıştı ta ki 26. dakikaya kadar. G.Saray tribünlerinden atılan meşalelerle oyun durdu ve bize “Eyvah yine mi” dedirtti.
Oyuna gelince: Siyah - Beyazlılar geçen sezonun akışkan futbolunu tutturamadılar. Cim-bom da çok yavaş paslaştı ve rakip defansın arkasına atılan uzun toplara bel bağladı. Sonuçta temposuz pozisyonsuz bir futbol çıktı ortaya. İlk yarıda hafızalarda kalan sadece 39’da Tosic’e yapılan ama verilmeyen penaltıydı o kadar. 52’de Cenk’le gole çok yaklaştı Kartal. Belki de sıcak havanın etkisiyle daha da yavaşladı oyun. Karşılıklı bir iki heyecanlandığımız pozisyon oldu yalnızca. 90’da yine Cenk kaleyi az farkla kaçırınca uzadı maç.
Golleri kaçıran Beşiktaş savunma hatasından 100’de ofsayt kokan bir gol yedi. 107’de ise Kartal’ın baskısı golle sonuçlanınca skora yine denge geldi. Sonuçta simgesel önemi olan kupayı kazananı penaltılar belirledi. Lige bir hafta kala her iki takımın oynadığı futbola gelince; hiç heyecan vermedi.