Son günlerde, özellikle Taksim Gezi Parkı Direnişi ile ilgili olarak, gerek güvenlik güçlerinin, gerekse adalet mekanizmasının eylem ve kararlarına ilişkin haberler, çok ciddi sorunları yansıtıyor:

Sadece polis şiddeti ve tutuklama kararları değil, aynı zamanda tutuklanan gençlerin tutuklandıktan sonra başlarına gelenler, karakollara giden vatandaşların maruz kaldığı çıplak arama muameleleri ve hatta hapishane koşulları bile kamu vicdanını rahatsız ediyor.
Elbette bu arada bir bölümü temyiz aşamasına gelen Silivri davalarına ilişkin iddiaları da unutmamak gerek!

Ben ailemde, güvenlik güçlerine ve yargıya güven duyguları aşılanarak yetiştirildim...
Aldığım terbiyeye göre:
Bekçi, polis...
Jandarma, asker...
Kaymakam, vali, komutan...
Savcı, yargıç...
Ve ilgili meslek mensupları...
Hepsi, benim için:
Güvenilir...
Görevleri, benim haklarımı, canımı, malımı, özgürlüğümü korumak olan...
Saygıdeğer kişilerdir!

Üniversiteye gitmek için ailemden ayrıldım...
Ankara’da Mülkiye’de, siyasal bilgiler okudum.
Orada hem kamu düzeni, hukuk gibi kavramları hem de devleti ve siyasal mekanizmaları öğrendim...
Bu arada fakültemizi basan polisin ve binamıza ateş eden askerlerin, kulaklarımın dibinden vızıldayarak geçen kurşunları da, daha birinci sınıfta karşılaştığım gerçekler olarak belleğime kazındı!
Ama insan kolay kolay ailesinin verdiği terbiyeden kurtulamıyor:
Gördüğüm, duyduğum sayısız kötü örneğe, haksızlığa, şiddete, işkenceye, yargısız infaza karşın, güvenlik güçlerinin ve adalet mekanizmasının, halkın, vatandaşın, bireyin, özet olarak İNSANIN hizmetinde olduğunu, en azından, olması gerektiğini düşünüyorum...

Güvenlik güçlerinin ve adalet mekanizmasının:
Başbakan Erdoğan’ın “Benim valim...” diyerek kişiselleştirdiği, siyasal iktidarın değil...
Demokrasinin ve insan haklarının, bunlara dayalı olan anayasanın emrinde olduğuna inanıyorum...
Haksız çıkmak istemiyorum...
Bu konudaki en büyük görevin de güvenlik güçlerine ve adalet mensuplarına düştüğünü görüyorum!