Savaşı en sevmeyenler, en istemeyenler, savaş görmüş askerler, komutanlardır…
Savaşın hayatları nasıl kararttığını, toplumları nasıl altüst ettiğini, nasıl acımasız olduğunu yaşayarak öğrenmişlerdir.
Savaşı en çok sevenler, en çok isteyenler, ülkelerini maceralara sürüklemeye meraklı diktatörler ve onların yardakçılarıdır…
Din gibi, milliyet gibi mukaddes değerlere dayalı olarak geliştirdikleri hayallerin peşinde koşmak…
Karşıtlarını hain ilan etmek…
Diktatoryal yönetimlerini pekiştirmek…
Ve tarihe kahraman olarak geçmek için…
Savaşı bir fırsat olarak görürler!

Mustafa Kemal Atatürk dâhi bir komutan, büyük bir devlet adamıydı…
Birinci Dünya Savaşı’nın galip devletleri İngiltere, Fransa ve İtalya’nın işgali altında olan ülkede…
Doğu’da taze Ermeni, Batı’da taze Yunan ordularına karşı…
Bütün bunlar yetmiyormuş gibi, Halife adına ayaklanan ve kendisini idam sehpasına götürmek isteyen asilerin çeteleriyle savaştı…
30 Ağustos’ta bu savaşı kazandı!
Durmasını bildi…
Gerisini müzakere yoluyla halletti!
Üniformasını çıkardı ve bir daha giymedi!
Hatay’ı bile savaşmadan, politika ile aldı.

Böyle canhıraş savaşlarla kurulmuş bir Cumhuriyet’in dönüm noktaları olan 23 Nisan’ı Kutlu Doğum Haftası ile, 30 Ağustos Zaferi’ni Malazgirt Savaşı ile perdelemek isteyenler, ülkeyi, kendisine bir piyon rolü biçilen Ortadoğu Savaşı’na sürüklemek istiyorlar…
Daha doğrusu, zaten içine girmiş oldukları savaşı daha da tırmandırmak niyetindeler!
Hem de bizzat kendi ülkemiz, bölünme ve parçalanma tehdidi ile karşı karşıya iken…

Ne uğruna?
Cumhuriyet değerlerini yıkmakla yetinmeyip, Batılı Türkiye Cumhuriyeti’ni toptan yok ederek yerine Ortadoğulu bir İslam devleti kurmak için mi!