En kötü iktidarlar, zamanın akışına ayak uydurmayan, zamanla zıtlaşanlardır:

Zamanı durdurmak isteyenler…

Zamanı geri götürmek isteyenler…

Zamanı hızlandırmak isteyenler…

Zamanı sıçratmak isteyenler…

Hem yönettikleri insanlara büyük kötülükler yapar…

Kan döker, baskı uygular, ocak söndürür, insanlık suçu işler…

Hem dostlarını, müttefiklerini, rakiplerini, düşmanlarını aynı kötülüklerin içine çeker…

Hem de kendileri, sonunda iktidarı kaybederler!

Tarih bu tür iktidarların marifetleriyle doludur.

İnsanlık:

Zamanın ruhuna uyum sağlamayan…

Sağlamak istemeyen…

Onu yönetmeye kalkan…

Kendini dev aynasında gören…

Gücünü abartan…

İnsanların, toplumların evrensel gelişme çizgilerini sorumsuzca değiştirmeye çalışan…

Ve bunun için tonlarca kan ve gözyaşı döken iktidarlardan çok çekmiştir!

***

Klasik söylemdir:

Dün bugünü, bugün yarını belirler!

Ama “bugünü” yaşarken “düne” dönmek isteyen ya da “yarını” bugünden yaşamak isteyen iktidarlar yüzünden insanlık büyük ıstıraplar çekmiştir.

“Düne” yatırım yapan politikacılar ve iktidarlar, ne “bugünü” yaşayabilir ne de “yarına” hazırlık yapabilir…

Çünkü zaman durmaz, “zamanın ruhu” affetmez:

Başka hiçbir şey yapmaya gerek kalmadan, bu politikacıların hakkından kendi yaptıkları hatalar gelir!

Ne yazık ki bu arada ocaklar sönmüş, binlerce, milyonlarca insanın hayatı kaymıştır.

***

İstiklal Savaşı ve Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşu “zamanın gerisinde kalmış olan” yani “dünü” yaşayan bir imparatorluktan, “zamanın ruhuna” uygun, yani “bugünü” yaşayan bir devlete geçişi amaçladığı için başarılı olmuştur.

Atatürk Devrimleri, “zamanın ruhuna” uygun olduğu, ülkeyi “bugüne” taşıdığı için…

1923-1945 arasında, 22 gibi yıl kısacık bir zaman diliminde, kullardan oluşan bir din-tarım imparatorluğunu, vatandaşlardan oluşan laik ve demokratik bir cumhuriyet haline dönüştürebilmiştir.

***

Demokrat Parti, “zamanın ruhuna” uygun olarak, seçimle, dünyada eşi olmayan bir biçimde, mutlak yönetici İnönü’nün demokratik devrimiyle, iktidara gelmiştir.

Ama “zamanın ruhunu” iyi kavrayamadığı, çoğulcu demokrasiyi özümlemediği ve çoğunluk diktatörlüğü biçiminde yorumladığı, “bugünü” değil, “dünü” yaşadığı…

Bütün politikalarını “dünkü” tek parti uygulamalarını örnek alarak oluşturduğu, iktidar sarhoşluğu ve intikam duygusuyla gözü karardığı için başarısız olmuştur.

***

Günümüzde, “zamanın ruhu”, demokrasi ve insan haklarıdır!

“Bugün”, bize daha geniş özgürlükler, daha geniş katılımcılık ve daha adil bir toplum yönünü işaret etmektedir.

“Zamanın ruhuna” uygun olarak demokrasi (ve elbette onun önkoşulu olan laiklik) ile insan hakları ekseninde politikalar oluşturmak yerine…

“Dünü” yaşamak…

“Yüzleşme” adı altında “intikamcı” politikalar oluşturmak…

“Onlar da böyle yapmıştı, şimdi sıra bizde” demek…

Sadece günümüzü ifsat etmekle kalmaz, geleceğimizi de karartır!