AKP’nin, topluma koyduğu teşhis ve bu teşhise dayalı olan eğitim politikasından dolayı, çağ gerisi olduğunu salı günü yazdım:
Ne diyordu Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın en eski kader arkadaşlarından olan Çevre ve Şehircilik Bakanı Erdoğan Bayraktar:
“Bu ülke Müslüman bir ülke. Yüzde 99’u Müslüman.
Şimdi Türkiye’nin konumu itibarıyla biz icat yapamıyoruz, buluş yapamıyoruz.
Tarım ülkesiyiz biz. Ne yapacağız biz?
Ara teknik eleman ülkesiyiz biz…”
Özet olarak, biz Müslüman bir tarım ülkesiyiz. İcat yapamayız; ara eleman ülkesiyiz; çocuklarımızı da böyle yetiştirmeliyiz, diyordu.
Nitekim dine dayalı eğitim politikasının dışavurumu olan İmam Hatip modelinin 4+4+4 fiyaskosu ile yaygınlaştırılarak genel eğitim modeli haline getirilmek istenmesi, çağın gerisinde kalan bu kısır görüşün bir ifadesi olarak ortaya çıktı.
Dün de gazetelerde Milli Eğitim Bakanı’nın İmam Hatip eğitimine talebin arttığı hakkında demeci vardı.
Böylece Bayraktar’ın teşhisiyle “icat yapamayan” yapı pekiştiriliyor ve Türkiye, bu yapı ile bu geri kalmış yapıyı destekleyen eğitim arasındaki bir kısırdöngünün içine hapsediliyor!

Peki, acaba Türkiye’nin kendine biçtiği kader bu mudur?
Daha doğrusu bu “icat yapamayan” azgelişmiş yapıya ve eğitimsizliğe boyun eğiş, toplumun bütün kesimlerince paylaşılmakta mıdır?
Elimde bir kitap var:
“Anadolu’dan Yükselen Çığlık, Okumak İstiyorum-Kardelen Mektupları” adını taşıyor.
Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği Ankara Şubesi tarafından yayımlanmış…
Şube Başkanı Ayşe Ceyhan’nın giriş ve Bekir Coşkun’nun önsöz yazılarından sonra, bir yaşamöyküsünden ve Anadolu’nun bağrından gelen mektuplardan oluşuyor:
Okumak isteyen kız çocuklarından gelen mektuplardan…
Bu kitabı okuyun ve AKP iktidarının teşhisinin tersine:
“Müslüman ve köylü, ara eleman ülkesi” kaderine razı olmadığımızı…
AKP’nin bu teşhisle, çağ gerisinde kaldığını görün!