Üç… Galatasaray için günün sihirli kelimesi ve matematiği bu. Bir zamanlar bozulduğu iddia edilen ‘kimya’dan sınıfını geçmiş olmanın gururuna, rakibi karşısına güçlü ‘fiziği’ ile çıkmanın avantajını da ekliyor. Geriye sadece işin psikolojisi kalıyor Sarı-Kırmızı takım için. Dün esas geçmesi gereken ders de zaten buydu. Zira ne düşme ne çıkma hattında olmasına rağmen Konyaspor hiç de küçümsenecek bir takım değil. Buna bir de Aykut Kocaman’ın tecrübesi de eklenince, ev sahibi takım 4-4-1-1 sistemiyle alan savunması dersi verir nitelikte bir oyun çıkartıyor. Hiç hata yapmıyor, hiç soğukkanlılığını kaybetmiyor, hiç vazgeçmiyor. Sakince verilen taktiği uyguluyor, sabırla kontratağını kovalıyor. Bunda da acele etmiyor. İşte bu da tam Galatasaray’ın çaresiz kaldığı, açamadığı, geçemediği ve psikolojisini bozan bir sistem. Oyun hâkimiyeti, pas üstünlüğü, baskı onlardan taraf olsa da kapanan savunmanın çilingiri yok Galatasaray’da… Böylece bir tarafın ittiği diğer tarafın onların karşısına İstanbul surları gibi sıra sıra dizilip geçit vermediği bir futbol çıkıyor ortaya. Mücadelesi yüksek olsa da bu mücadele orta sahaya sıkışıyor, hadise kale önlerine erişemiyor. Galatasaray, ikinci yarıda artık kaybedecek vaktinin olmadığının farkında olarak, baskısını yoğunlaştırmaya çalışıyor ama tedbiri elden bırakmadan. Konyaspor ise artık rakibinin üzerindeki stres ve baskıdan avantaj sağlayabileceğinin farkında, 60. dakikadan itibaren Galatasaray kalesini yoklamaya başlıyor. Bu yoklamaların en tehlikelisi, ki maçın en net pozisyonu da bu; 73. dakikada Jevtovic’in şutu, ki Muslera’nın uzanışı, onu bir kez daha günün kahramanı yapıyor. Sahadan bir çözüm çıkmayınca, kenardan müdahale geliyor. Fatih Terim’in oyuncu değişiklikleri, rakibin savunma dengesini biraz sarsa da yıkamıyor. Pozisyon üretmekte zorlanan Galatasaray, şampiyonluk ümidini de hiç istemese de puanları gibi kardeş payı yapmak zorunda kalıyor. Biraz bana, biraz Başakşehir’e ve tabii Beşiktaş’a…