Konum Türkiye’de yerleşik iş güç sahibi Almanlar değil, Türkiye hayranı Alman turistler. Dirk G. onlardan biri, ilk kez 1976 yılında gelmiş Türkiye’ye, o zamandan bu yana yılda en az bir kez geliyor ülkemize. Türkiye’nin dört bir yanını gezmiş, fakat İstanbul’a âşık olmuş.

Onu bir banka şubesinde tanıdım, çat pat Türkçesi ile bankodaki görevliye derdini anlatmaya çalışıyor, ama anlatamıyordu. Bir yandan dışarının sıcağı, bir yandan da derdini anlatamamanın sıkıntısı, yüzü kıpkırmızı olmuş, alnında ter boncukları birikmişti.

Yanına gittim, yardıma gereksinimi olup olmadığını sordum. Dilini duymak sevindirmişti adamcağızı. Bir çırpıda içini döktü. Anlattıklarını dinleyip de “Sorun bu işin neresinde” diye sorunca gözlerini kocaman açıp, “Bir de siz bu görevliye sorun” diyerek bankonun arkasındaki genç kadını gösterdi. “Anlatayım, efendim” dedi genç kadın.

***

Bulunduğumuz banka uluslararası para transferinde öne çıkan, Türkiye’de de yaygın bir ağı bulunan Western Union adlı kuruluşun muhabir bankasıymış. Dirk G. de bunu öğrenip o şubeye gelmiş, amacı Amerika Birleşik Devletleri’ndeki kardeşine para göndermek. Kendisine verilen formu doldurup görevli genç kadına vermiş.

Buraya kadar her şey “normal”. Genç kadın “Kimliğiniz…” deyince Dirk G. de kimliğini uzatmış. Genç kadın kimliği bir süre elinde evirip çevirdikten sonra, “Ama bu pasaport değil!” demiş. Dirk G. şaşırmış.

Dirk G.: “Ben Almanım. Almanlar Türkiye’ye bu kimlikle gelebiliyorlar, ayrıca pasaporta gerek yok, ben de yanıma almadım…”

Görevli: “Olmaz öyle şey, bu kimlikle işleminizi yapamayız!”

Dirk G.: “Nasıl olur? Ben dünyanın her tarafında bu kimlikle aynı işlemi yaptırabiliyorum…”

Görevli: “Burada mevzuat böyle, işleminizi yapamayız!”

Alman turistin anlattıkları beni de şaşırtmıştı. Görevliye bir de ben sorayım dedim. Aldığım yanıt aynıydı. Fakat konuya gösterdiğim “aşırı” ilgiden olacak, genç kadın Western Union’ın merkezine telefon açma gereksinimi duydu. Bir süre konuştuktan sonra kapatıp bana döndü. “Kimlikle işlem yapılamayacağı gibi beyefendinin pasaportu da olsa bir de ‘giriş çıkış formu’ gerekiyormuş…” dedi. Dirk G.’ye kadının söylediklerini çevirdim. Adamcağız biraz daha şaşırdı. “Türkiye’ye en az 45 defa geldim, hiçbirinde böyle bir form doldurmadım” dedi.

Görevli kadın haklı çıkmanın yüzüne yansıttığı mağrur bir anlatımla, “Yapabileceğim bir şey yok” dedi, “eksik evrakla işlem yapmamız mevzuata aykırı!”...

“Gel” dedim adamcağıza, “karşıdaki pastanede bir çay içelim”...

Çıktık.

O pastanenin devamlı müşterisiydim. Garsonu çağırıp iki çay söyledim. Getirdi. Ona, “Bak” dedim, “şimdi karşıdaki bankaya gideceksin, bu arkadaşın vereceği parayı şu kâğıtta yazılı kişiye havale edeceksin. Bu da havale parası.” Dirk G.’nin verdiği 1.340 doları katlayıp cebine koydu Selçuk. “Ha” diye sordum, “Kimliğin yanında mı?” Delikanlı gömlek cebini yokladı, “Var ağbi” dedi. “Tamam öyleyse, haydi!”...

On dakika geçmemişti ki Selçuk geri döndü. Parayı havale etmişti. Şifre numarasını Dirk G.’ye uzatınca ikimizi bir gülme aldı, Western Union’ın işgüzarlığına mı, bankadaki görevlinin takındığı o mağrur yüz ifadesine mi, mevzuat hazretlerine mi, bilmeden gülüyorduk. Türkiye hayranı Alman, çat pat Türkçesi ile “Burası Türkiye, öyle değil mi” diye sorarken hâlâ gülüyordu. Gülmesi geçtikten sonra, “Burada bir bankada hesap açtırabilsem her şey kolay olacak” dedi. “Açtıramıyor musun” diye sordum. “Açtıramıyorum” diye yanıtladı, “başvuru formlarında baba adını soruyorlar, tabii ki babamın adını biliyorum ben, ama bizim kimliklerde yazmıyor… Baba adı olmayınca da hesap açılamıyor!”...

Anladım ki Türkiye’de Alman olmak kolay değil.

Hele “turizm cenneti” Türkiye hayranı bir Alman olmak hiç değil.

\n