Yüksek düzey dünya mutfaklarında hiyerarşik yapılanma, katı kurallara bağlı işbölümü, mutlak disiplin ve yaratıcılık bu sektörün olmazsa olmazlarıdır. Hiyerarşinin en tepesinde mutfağın beyni olan şef (Chef de Cuisine) bulunur. Onun, mutfağın bütün bölümleri hakkında köklü bilgisi vardır. Yöneticilik özelliği, mesleki bilgisi ve deneyimi kadar önemlidir. Şef, mutfaktaki organizasyonu yapar, mönülerden sorumludur, ziyafet ve siparişleri kabul eder, depoları kontrol eder, personeli yönetir, görevlendirilmeleri yapar, zaman zaman  personele eğitim verir, meslekteki çalışmaları takip eder, yenilikleri araştırır, mutfağın çalışmalarını ve aksaklıkları takip eder, maliyet kontrolü yapar, bütün yemeklerden o sorumludur.
Olmadığı zamanlarda onun görevlerini yardımcısı (Sous-chef) üstlenir.
Mükemmel yapılanmış mutfaklarda “sos ve sosta pişen yemeklerden”, “balık yemeklerinden”, “sebze ve yumurtalı yemeklerden”, “çorbalardan”, “ızgara, tava veya fırında pişen et yemeklerinden”, “soğuk yemeklerden”, “ordövr adı verilen yemekaltı ve meze türü iştah açıcı yemeklerden”, “pasta, tatlı, börek ve dondurmalardan” sorumlu alt-şefler ile bir veya birden fazla yedek şef (Chef Tournant) bulunur. Bu alt-şeflere bağlı olarak çok sayıda mutfak personeli görev yapar.

***

Bunları neden yazıyorum? Belki meraklısı olduğumdan, arada bir mutfağa girip yemek yapmak, yeni tatlar denemek hobilerim arasında bulunduğundan mutfakları hükümetlerle; Başbakanı, yardımcılarını, bakanları, müsteşarları da en uygun/en etkili düzeyde yapılanmış mükemmel bir mutfağın şefi, yardımcıları, alt-şefleriyle karşılaştırırım. Çünkü iyi bir mutfağın amacı müşterilerine nasıl iyi yemekler sunmaksa iyi bir hükümetin amacı da vatandaşlarına iyi hizmetler sunmaktır.
Geçen çarşamba günü TBMM’deki bütçe tartışmaları sırasında Başbakan Ahmet Davutoğlu’nun konuşmasını izledim. Muhalefet sözcülerinin eleştirilerine yanıt vermek için çıkmıştı kürsüye. Onu dinlerken, “eğer böylesine düşük bir performansı bir mutfak şefi göstermiş olsaydı, önce tüm mutfak personeli isyan eder, şef hemen o saat kapının önüne konurdu” diye düşündüm.

***

Sayın Kemal Kılıçdaroğlu CHP adına, Sayın Hasip Kaplan da HDP adına hükümete yönelttikleri eleştirilerle birlikte Başbakan’a somut sorular sormuşlar, konuşmalarını kendisinden somut yanıtlar beklediklerini söyleyerek bitirmişlerdi.
Başbakan sorulan soruların hiçbirine somut bir yanıt veremediği gibi konuları saptırmış, türlü laf oyunlarıyla üzerlerini örtmüş, her zaman yaptığı gibi kendi Meclis grubuna ve kendisini televizyonlardan izleyen seçmenlerine mama dağıtmak ucuzluğuna düşmüştü.

***

Sergilediği, yurttaş olarak insanın içini burkan acıklı bir görüntüydü. Başbakan’ın bu makama atanmadan önce Dışişleri Bakanlığı döneminde yaptığı konuşmalar, içerikleriyle hemfikir olunacak hiçbir yanı bulunmasa da, en azından retorikleri açısından dinlenebilir düzeydeydi.
Şimdi görülüyor ki her söyleneni derhal alkışlamaya hazır AKP TBMM Grubu ve AKP il, ilçe, belde toplantılarındaki AKP’li kalabalıklar Başbakan’ın hocalığından miras retoriğini alkışlarıyla dibe çekmiş, tüketmiş. Konuşmaları artık incir çekirdeğini doldurmayan laf ebeliklerinden başka bir şey değil. İkide bir CHP’yi “darbecilik” ile HDP’yi de “Türkiye partisi olmamakla” suçluyor.
Bu suçlamaların ciddiye alınacak bir yanı olmadığını kendisi de adı gibi biliyor fakat geri duramıyor. Dedik ya, ille de seçmenlerine mama dağıtacak.
Yazık!