İlk önce “acaba ben mi bulamıyorum” diye bir daha çevirdim gazetenin sayfalarını. Yoktu! Çok satan gazetelerden biriydi baktığım; sonra üç gazeteye daha baktım. Onlarda da yoktu! Gazetelerin genel yayın yönetmenleri sanki karar alıp zalim Esad’ın Suriyesi’ni, gündemden düşürmüşlerdi.

Dün (pazar) Alman, Fransız, İngiliz, İsviçre ve İtalya’nın önde gelen gazetelerine göz gezdirdim. Onlarda da durum pek farklı değildi.

Almanya’nın Frankfurter Allgemeine Zeitung’u ile İngiliz The Guardian’da Arap dünyasına ilişkin tek haber ABD’nin, “büyüyen Amerika düşmanlığı nedeniyle” Tunus’tan ve Sudan’dan diplomatlarını geri çekeceğiydi.

İsviçre’nin Neue Zürcher Zeitung’unda ise Lübnan/Beyrut kaynaklı bir habere yer verilmişti. Haberde, Papa XVI. Benedikt’in üç günlük Lübnan ziyaretinin bir ayinle sona erdiği bildiriliyordu. Papa, cumartesi gecesi Beyrut’ta 20 bin gencin katıldığı bir ayinde konuşmuş, Suriye’den gelen Hıristiyan gençlere Fransızca seslenerek “cesaretlerini takdir ettiğini”, ailelerine “Papa’nın onları unutmadığını söylemelerini”, duydukları “acı ve kederin kendisini de hüzünlendirdiğini” dile getirmiş, şiddete ve savaşa karşı Müslümanların ve Hıristiyanların el ele karşı çıkmaları gerektiğini vurgulamıştı.

Fransız Le Figaro da Papa’nın çağrısını “Müslümanlar ve Hıristiyanlar, birleşiniz!” başlığı altında veriyordu.

İtalyan La Stampa ise Halep’in banliyölerindeki çatışmalarda “86 sivilin, 32 askerin, 13 isyancının ve 5 kaçağın öldürüldüğünü” okurlarına duyurmuştu. Papa haberi bu gazetede de vardı. La Stampa gazetesinde yer alan çatışma haberinin Almanya, İngiltere, İsviçre ve Fransa’nın en büyük gazetelerinde yer bulmaması ilginçti. Ayrıca La Stampa da haberi “tarafsız” bir dille vermeye özen göstermişti.

***

Görüldüğü kadarıyla Libya’da dört ABD’li diplomatın köktendinci Müslümanlar tarafından öldürülmesi ABD’nin ve Avrupalı müttefiklerinin Suriye konusundaki düşüncelerini sorgulamalarına neden olmuştu. Tankla, topla, bombayla, ölümlerle getirilen “demokrasi”, demokrasiden çok başka bir şey oluyor, bir süre sonra geri tepip, getireni vuruyordu. Libya bunun somut bir örneğiydi.

Papa’nın da “Müslümanların ve Hıristiyanların savaşa birlikte karşı çıkmaları” çağrısı nedensiz değildi. Suriye Hıristiyanları Baas rejimi döneminde herhangi bir özel baskıyla karşılaşmamışlar, Müslümanlarla eşit yurttaşlar olarak görülmüşlerdi. Farklı olması da düşünülemezdi, çünkü 1953 yılında kurulan Arap Sosyalist Direniş Partisi (Baas), Hıristiyan Mişel Eflak’ın Arap Diriliş Partisi ile Müslüman Ekrem Havrani’nin Arap Sosyalist Partisi’nin birleşmesinden ortaya çıkmıştı. Partinin daha tutucu ve milliyetçi olan askeri kanadı, Beşşar Esad’ın babası Hafız Esad’ın liderliğinde 13 Kasım 1970 yılında bir darbeyle iktidarı ele geçirmişti.

Baas rejiminin birçok olumlu yanı olduğu kadar bir o kadar da olumsuz yanı olduğu doğrudur. Bu gerçek bir tarafa, bu rejimin seçeneği bugün için Müslüman Kardeşler ve onlardan daha fazla köktendinci olan Selefilerdir.

ABD ve müttefikleri son günlerde Müslüman dünyasının yangın yerine dönen sokaklarını görmekte, Suriye’ye tankla topla getirilecek “demokrasi”nin kimlerin elinde ve ne tür bir rejim olacağını sezmektedirler.

Batı medyasının kamuoylarının dikkatlerini Suriye’den uzaklaştırma çabalarının nedeni de budur. Onlar, dikkatlerini de, ellerini de Suriye’den çekiyor gözükecekler, “demokrasi taşıma” görevini uluslararası siyasal İslamın en öne çıkan temsilcisi Müslüman Kardeşler’e yakın taşeronlara bırakacaklardır. Sonuçta amaç Suriye’nin emperyalistlerce teslim alınması olunca bunun kendi elleriyle mi, yoksa taşeronlarının elleriyle mi gerçekleştirileceği hiç önemli değildir.

Durum bu kadar açıktır.

Kafalarımızı ellerimizin arasına alıp düşünme sırası şimdi bizdedir.