Koşan, koşarken terleyen fakat asla yorulmayan Cumhurbaşkanımızın Latin Amerika gezisinde ilk durağı Kolombiya; oradan Küba’ya, oradan da Meksika’ya geçecek. Kendisine kalabalık bir bakan, bürokrat, işadamı ve gazeteci grubu eşlik ediyor.
Bilindiği gibi Cumhurbaşkanımızın attığı hiçbir adım nedensiz değildir. Bu gezi de öyle; yola çıkmadan önce yaptığı basın toplantısında, Latin Amerika Açılım Stratejisi’nin artık bir olgunluğa ulaştığını belirtmiş, “Bundan sonra bir yandan ülkedeki stratejik ortaklarımız ve geleneksel partnerlerimiz ile işbirliğimizi derinleştirecek, diğer yandan da bugüne kadar ilişkilerimizin sınırlı kaldığı Orta Amerika ve Karayipler bölgelerine ağırlık vereceğiz” demişti.

***

Madem bölgemizde “paralellerin” ve “dış mihrakların” çomaklamalarıyla “komşularımızla sıfır sorun” politikamız duvara toslayıp “sıfır komşu” noktasına gelmişti, o halde uzak kıtalarda komşu aramamız kadar doğal bir şey olamazdı. Haberi atlayanlar için yazıyorum, Kolombiya Devlet Başkanı Santos 2011 yılında Türkiye’yi ziyaret etmişti. Dolayısıyla bir iadei ziyaret farzdı. Ayrıca bu ülkeyle benzerliklerimiz de vardı; bizim ekonomimiz büyüklük açısından dünyada 18., Kolombiya ise 25. idi. Ne var ki bizde kişi başına düşen ortalama yıllık gelir altı yıldır 10 bin doların üzerine çıkamazken, onlarınki 13 bin 458 dolara yükselmişti. Bu nasıl oluyordu? Meksika ise bizim “stratejik ortağımızdı”. Ekonomisi dünyada 11. sırada, kişi başına yıllık ortalama gelir ise 14 bin 534 dolardı. Bu nasıl olmuştu?
Kısacası konuşacak çok şey vardı. Hiçbir şey konuşulmasa bile Kolombiyalıların ve Meksikalıların Cumhurbaşkanımızın uçağını görüp hayran kalacaklarını bilmek bile bu geziyi haklı, gerekli ve kaçınılmaz kılıyordu.

***

Küba’ya gelince… Bu ülke bizim için hem Kolombiya’dan hem de Meksika’dan çok daha önemliydi. Müslümanların, Kristof Kolomb’un Amerika kıtasına ayak basmasından çok daha önce bu kıtayı keşfettiklerini ve Küba’da bir dağın tepesine bir cami inşa ettiklerini söylemişti Cumhurbaşkanımız. Ne var ki kimi gafiller bu gerçeği kabullenmemişlerdi. Bu durumda Cumhurun Başkan’ının onca yolu gidip cumhurun topuna gerçeği yerinde göstermesi tarihsel-kültürel bir sorumluluktu.
“Küba, ABD arasında tarihi husumetin bir tarafa bırakılarak ilişkilerin normalizasyonu noktasında bazı adımların atıldığı, yavaş yavaş yeni bir dönemin ilk işaretlerinin verildiği bir süreci yaşıyor. Bu sürece paralel olarak Küba’daki yatırım ve iş imkânlarının da artmasını, gelişmesini ve çeşitlenmesini bekliyoruz. Ziyaretimiz sırasında sayın devlet başkanlarıyla inşallah hem bu konuları hem de ikili meselelerimizi tafsilatlı bir şekilde ele alacağız” diyerek yola çıkan Cumhurbaşkanımız, Havana’da Başkan Raúl Castro ile yapacağı görüşmede, sözü mutlaka o dağın tepesindeki camiye getirecek ve aynı yere çok daha görkemlisinin yapılması konusunda Kübalıları ikna edecektir. Geçen yılın sonunda İstanbul’da düzenlenen Latin Amerika Ülkeleri Müslüman Dini Liderler Zirvesi’nde “Ben şimdi Kübalı kardeşimle konuşurum. O dağın tepesine bir cami bugün de yakışır” dememiş miydi?

***

Bunca memleket meselesi varken bu gezi de ne, diye münafıklık yapan o haset taifesine inat, bu seyahat hem Türkiye hem de İslam âlemi için hayırlara vesile olacak, Cumhurbaşkanımız cebinde birçok siyasi, ticari, tarihsel ve kültürel kazanımla memlekete avdet edecektir.
İnşallah…