Dün terziye gittim, daraltılacak pantolonlarım var. Adam gazete okuyor; “Üç pantolon var” dedim. İsteksizce başını kaldırdı. Sıcaktan diye düşündüm önce, değilmiş. Uzattığım pantolonları alırken, “Herifler bir de klima istiyorlar koğuşlarına” dedi, benden onay bekleyerek. Baktı ki oralı değilim, üsteledi: “İyi be!”

Konu, Şanlıurfa Cezaevi’nde yanarak ölen üç hükümlü ile on tutuklu; adama göre “ettiklerini bulmuşlar” ölenler. “Baksana heriflere” diye söylendi elindeki pantolonları evirip çevirirken. “Bunların en yaşlısı 30, ya hırsızlıktan ya gasptan ya da tecavüzden içeri düşmüşlerdir mutlaka, bir de isyan etmişler…” Tam “İyi olmuş” diyecekti ki pantolonları elinden çekip almamla kapıyı vurup çıkmam bir oldu.

***

Yolda yürürken düşündüm… İnsan yaşamı adamın umurunda değil, tek kendisine ilişen, dokunan olmasın. Hükümlü ya da tutuklu, kim olursa olsun, madem cezaevine düşmüş, mutlaka bir suç işlemiştir. Suçluların ise insanca yaşam koşulları talep etmeye hakları yoktur! Varsınlar bir yatakta üç kişi yatsınlar, varsınlar o Urfa dayanılmaz sıcağında daracık koğuşta kavrulsunlar. İsyan mı ediyorlar, ölsünler o zaman! Hele ölenler Kürt ise…

Bizim terzi alaylı, çıraklıktan yetişme, okuma yazma düzeyi ancak okuduğu “o gazeteye” yetiyor, elifi görse mertek sanacaklardan.

İyi de okumuş yazmış, gazetede köşe, televizyonda ekran kapmış kimileri de o tadilat terzisinden daha mı başka düşünüyorlar? Algılamaları, yaklaşımları, çıkarsamaları çok mu farklı? Okuyoruz, duyuyoruz.

Cezaevlerinde yüzlerce gazeteci, yazar, bilim adamı, öğrenci, asker var; davalar eğer “Ergenekon”, “Balyoz” gibi yakıştırmalarla etiketlenmişse sanıklar bunlar için peşinen suçlu, varsın yatsınlar içeride, aralarında ölümcül hastalar varmış. Kimin umurunda?

Sanki Mustafa Balbay tahliye edilse TBMM’yi kundaklayacak; Soner Yalçın otobüslere molotofkokteyli atacak!

Bir de sayılarının sekiz bine vardığı söylenen KCK tutukluları var. KCK yönetimi bile bu kadar üyeleri olduğuna şaşırıyordur mutlaka.

***

Bizde kendisinden farklı olanı, kendisinden farklı düşüneni, kendisinden farklı yaşayanı, kendisinden farklı inananı anlamayan, anlayamayan, anlamak istemeyen kafaların sayısı bu kadar çok oldukça demokratikleşmemiz bana uzak bir hayal gibi geliyor.

Kendi kuşağımdan söz ediyorum, ömrümüz darbelerle, darbe girişimleriyle, vurdulu-kırdılı yıllarla, sürekli bir itiş-kakışla geçti.

Gide gide bir arpa boyu yol gitmişiz. Bir tek kez yaşama şansına sahip olduğumuz hayatlarımızda onca güzellikleri ıskalamışız. Çok şey öğrendiğimizi sanıp aslında pek bir şey öğrenememişiz. “Empati” nedir? Kendini mağdurun yerine koymak nedir? Uzlaşı kültürü nedir? Bilmiyoruz, bilmek istemiyoruz.

***

Bu yazıyı yazarken, Hakkâri-Dağlıca’dan yeni ölüm haberleri geldi. Askerimiz 8 şehit verirken, 10 PKK’li de öldürülmüş. Kolay değil, 18 genç insan, 18’i de bu toprakların çocukları. Bu sonu gelmez kardeş ölümlerini bitirmek için çözümler üretmek yerine laf ebeliği yapanlara, barış yerine savaşı yeğleyenlere lanet olsun.

Biliyorum, hoş bir yazı olmadı. Ama ne yapayım? Ölümler karşısında insan beceriksizleşiyor. Yine de “sürçü lisan” ettikse bağışlayın.