12 Haziran’da “ne olduğunu” değil, 12 Haziran’ı izleyen süreçte “ne olacağını” araştırma dönemine girdik.

Parti liderlerinin yorumları, medyanın manşetleri, 12 Haziran’da “ne

olduğunu” açıklıyor.

Ne olacağını ise dünden itibaren ilim irfan sahipleri irdelemeye başladılar bile.

Önce seçim gününü gazete başlıklarının nasıl yorumladığına bir göz atalım:

Sandığın büyük ustası (Radikal), Rekorla ‘bi daha’ (Vatan), Türkiye onu seviyor (Haber Türk), Zafer (Star), Zor günlere doğru (Aydınlık), AKP ezdi geçti (Taraf), Usta’ya evet (Akit), AKP ezdi geçti (Posta), Ustanın zaferi (Yeni Şafak) ve AKP ve liderine yalakalıktan uzak tek başlık: Üçüncü AKP dönemi (Cumhuriyet).

İki parti lideri oylarını arttırdıklarını söylüyor: AKP beş, CHP üç buçuk milyon!

50 milyon seçmen oy kullandı ise AKP’ye iki seçmenden birinin, CHP’ye dört seçmenden birinin oy verdiği gibi bir sonuç ortaya çıkıyor.

İki parti seçmen sayısının bu seçimde 10 milyon arttığını hesaba katmıyor.

Şayet partilerin seçimde aldıkları sonucu milletvekili sayısına göre değil de aldıkları oy yüzdesini irdeleyerek yorumlamak gerekirse gerçek şu:

AKP, oyunu yüzde 47’den yüzde 50’ye çıkardı. Yüzde 3 arttırdı!

Seçimi yitirmediğini kanıtlamak için CHP Genel Başkanı’nın, partinin 12 Eylül’den bu yana oylarını bu seçimde yükselttiğini vurgulamasına karşın… gerçek söylediği kadar parlak değil: 2007’de yüzde 21.3, 2011’de yüzde 26. Sonuç: Yüzde 5!

***

Kuşku yok seçimi kazanmanın nedenlerini araştırmayacak AKP!

Sorun yüzde 30 temel hedefi bile tutturamayan CHP’de. Seçimi yitirmenin nedenlerini gerçekçi bir gözle araştırmak zorunda. Milliyet’teki habere göre Genel Başkan MYK’de başarısız örgütten hesap soracakmış. Olumsuz sonucu yalnız örgütün iyi çalışmadığına bağlayarak kimi gerçeklerin üstünü örtmeye çalışmamak gerek...

Parti meclisi kimi üyelerinin ülkenin temel konularında birbirine zıt görüşler açıklamalarını, örneğin bu seçimde de yüzde 2 oy alabildiği Diyarbakır’da “kardeşiniz” diye etnik kökeninden kaynaklanan söylemlerin işe yaramadığını görmek zorunda.

Tünelin ucundaki ışığı gösteriyor CHP Genel Başkanı: 4 yıl sonra iktidar!

Dört yıl sonra, 2015’te bugünkü yüzde 26 oyu, en az yüzde 45’e çıkaracağını veya AKP’nin bugünkü yüzdesi 50’yi yakalayacağını “müjdeliyor”.

Yani? Dört yılda yüzde 26 oyu ikiye katlayacağını!

Herhalde: CHP, “yeni” CHP ve “yepyeni” bir CHP ile!

AKP Genel Başkanı balkon konuşmasında yeni anayasa için parlamentoda ortak anlayış arayacağını, seçim “açıklamalarında bazı katkıları” olduğu için “Kemal Bey’in kapısını çalacağını” söyledi. Örneğin yeni anayasada, BDP doğrultusunda yerel yönetimlere özgürlük konusunu ve Türkiye vatandaşlığı gibi vaatleri anımsatabilir CHP’ye!

Ne mi istiyorum? İlk söylemlere bakarak parti liderlerinin gerçeklerle yüzleşmelerini!

***

20-25 gündür kimilerinin yerli yersiz yorumlarına neden olan bir konuyla ilgili açıklama yapmak zorundayım.

Şimdi okuyacağınız konu, “Sayın İnan Kıraç’la bizim aramızdaki BAHİS’le” ilgili.

Önce olayın gerçek akışını, sonucunu ve doğruları bir kez daha açıklamalıyım...

Geçen ayın 25 ve 28’inci günleri Güncel’de iki yazım yayımlandı. Daha sonraki günlerde Sayın Kıraç yazılı açıklamasında; daha önce değerli bir yazarımızla seçim üzerinde görüş alışverişinde bulunup ne üzerine bahse girdiğini ve girmediğini bilemediğim konuşmasının sonunda bizimle konuştuğunu belirtti.

Oysa gerçek şu: 25-28 Mayıs’ta Güncel’de yazdığım gibi: 12 Haziran’da CHP’nin birinci parti olacağı konusunda bizimle bahse giren Sayın İnan Kıraç’ın karşısında Genel Yayın Müdürümüz İbrahim Yıldız ile benden başka kimse yoktu.

Sayın Kıraç, “12 Haziran’da CHP 1. parti olacak. Sizinle bahse girerim” dedi.

Bahsi yitirirsek mütevazı bütçemizin olanağı çerçevesinde kendisini ancak yemeğe davet edebileceğimizi söyledik ve ama “Ya siz bahsi kaybederseniz bize ne vereceksiniz” diye sordum Sayın Kıraç’a.

İki kez, altını çizerek “Ne isterseniz, ne isterseniz!” dedi. CHP, ikinci parti oldu.

Şimdi pek çok kişi bahsi yitiren Sayın Kıraç’tan “ne isteyeceğimi” yazmamı bekliyor. İşte yazıyorum:

Erişmek olanağı bulamadığım ilkokul arkadaşım Sayın Rahmi Koç’a, kız kardeşi ilkokul sınıf ve sıra arkadaşım Sayın Semahat Arsel’e selam ve sevgilerimi ulaştırmasını istiyorum Sayın Kıraç’tan. O kadar!