Cumhuriyet “12 YILLIK YALAN BİTTİ” manşeti ile çıktı. Sözcü ise mağdurların fotoğrafları ile “HAKKIMIZI HELAL ETMİYORUZ” diye haykırıyor. Her iki gazete de bu konunun yıllardır takipçileri. Bakın, Hürriyet bile “KUMPAS TARİHE GÖMÜLDÜ” diye başlık atmış. Tabii onunki o kadar geçerli değil! Bugün Cumhurbaşkanı ve iktidarın yönlendirmesiyle FETÖ davalarından “kumpas” diye söz etmek, pek cesur bir tavır sayılmaz. Mühim olan bu kumpaslar yaşanırken doğruları yüksek sesle savunabilmekti. Zaten gazetecilik bunu gerektirmez miydi? Ben buradan Hürriyet’e fazla riskli olmayan bir şans daha veriyorum: Buyurun Sözcü davasına bizler kadar sahip çıkın. “Bunlar saçma sapan kumpaslar, aynen FETÖ davası gibi vakit kaybediyorsunuz” deyin. “Emin Çölaşan yıllarca bizde yazmış, Türk basınının en değerli yüz aklarından biridir” deyin. “Burak Akbay’ın gazetesi sürekli olarak Fetö ’cüleri deşifre edip suçladı” diye hatırlatmalar yapın! “Bu abartılı sulandırmaların FETÖ’cülerden başka hiç kimseye faydası yok!” deyin...
Ya da... ya da daha da radikal bir manşet atın Hürriyet olarak! Hani şimdi “Kumpas Tarihe Gömüldü” diyorsunuz ya? Her gün haklı olarak FETÖ olayının üstüne gidiyorsunuz ya, herhalde haberiniz vardır basın olarak, dün ağır bir bulvar tiyatrosu rezaleti yaşandı. Yıllardır Fethullah Gülen terör örgütü ile canını ve hayatını riske ederek birinci elden savaşan Oda TV’nin gözü pek genel yayın yönetmenlerinden Barış Pehlivan hakkında, TERÖ- RİSTBAŞI FETTULLAH GÜLEN’İN ŞİKÂYETİYLE HAPİS KARARI ÇIKTI! Vallahi şaka yapmıyorum. Barış Pehlivan’ı bu rezaletlere karşı savunacaksanız, şimdi savunun! Dört yıl sonra yaşanan usdışı kumpasların içyüzü ortaya dökülüp kanıtlandıktan sonra değil! 8 sütuna manşet atın: “Barış Pehlivan bu gerekçeyle suçluysa, FETÖ’ye teröristbaşı diyen bütün siyasetçiler de suçlu!” Bunu yapacak cesaretiniz varsa, ki emin olun ilkokul üç seviyesinde mantık buna yeter, o zaman sizi alkışlarım ve Ergenekon hakkındaki kumpas sözleriniz havada kalmamış olur!
Ne yıllardı onlar... 2009-2013 arasında sürekli Silivri’ye taşındık. İkinci Dünya Savaşı film karelerine benzeyen bir ortam vardı. Bir hafıza kartı bile yanlışlıkla cüzdanınızda kalmışsa içeri alınmazdınız. Normalde tutuklularla hiçbir vücut teması yoktu, bir gün dava küçük salonda görüldü ve gardiyanlar görmeden Balbay ve Özkan’la hızlı bir şekilde kucaklaşabildik. İçimiz parçalanıyordu her defasında... “İçim Parçalanıyor” başlıklı bir sergi açtım, Caddebostan Kültür Merkezi’nde ve Piramid Sanat’ta. Hem de ne zaman biliyor musunuz? O alçak örgütün yargı ve polise sızmış elemanları, her sabah yazarların, gazetecilerin, askerlerin evlerine baskın yapıp bilgisayarlarına montaj deliller yerleştirerek onları apar topar Silivri’ye taşıdıkları dönemde... Bir yandan Cumhuriyet’te Silivri davalarını tüm çıplaklıkları, mantıksızlıkları ve kabul edilemezlikleri ile teşhir ediyor, bir yandan da hemen ardından Ankara’ya taşıdığım bu sergi ile uğraşıyordum. Bana da her an dokunabileceklerini bilmiyor muydum? Tabii ki biliyordum. Ama istediklerimi özgürce yapmanın dışında, bize her kötülüğü yapsalar bile hiçbir şekilde korkutamayacaklarını onların suratına çarpmanın mutluluğu hiçbir şeyle değişilmezdi.
O günlerde AKP iktidarı ve FETÖ göz göze, diz dizeydiler! FETÖ’nün medya uzantıları ve çeşitli AKP ileri gelenleri Kemalizme karşı altın bir ittifak içindeydiler ve aralarındaki pasta bölümü savaşı başlamamıştı. Bizlerden başka açık hedefleri yoktu. Canlı yayında gerçekleri anlatırken veya bu sütunlarda savaşımızı verirken, karşımızdaki kilit dayanışmanın kalemşorları ve ekran gevezeleri aynı cümlelerle bizleri laik militarist, anti-demokrat ve Türkiye’nin safralarından arınmasına tahammül edemeyen eski tipolojiler olarak görürlerdi! Tabii bunlar en hafifiydi. Sürekli olarak sataşmalar ve imalarla Ergenekon hücrelerine yeni masum isimler katmaya çalışanlar hiç de az değildi. Hepsinin kimliği arşivlerde elimizin altında duruyor. FETÖ-2. Cumhuriyet’in “Zihni Sinir Procesi”- ılımlı İslam ve onların siyasi uzantıları, artık durdurulamaz bir güç yumağı oluşturduklarına inanıyorlardı. Öte yandan gururla izlediğim davalarda Tuncay Özkan, Mustafa Balbay, Doğu Perinçek, Hikmet Çiçek ve daha nice tutuklu, şimdi firari veya hapiste olan o hâkimlerin ve savcıların yüzüne haykırıyorlardı: “Bu Cumhuriyeti çökertmeye gücünüz yetmez, Türk milleti bu komployu yenecek, tarihe gömecek!”
Aradan 10 yıl geçti. Silivri’deki çağdışı mahkeme salonunun havaalanlarını solda sıfır bırakan aramaları, mahkeme salonuna hiçbir teknolojik aletin veya zerrenin sokulmaması, duruşmaların mantıksızlığı, çekilmezliği ve insandışılığı unutulmaz! Aynen kumpasa karşı direnen bizlerin o çağdışı ortamlardaki dayanışması ve dostluğu gibi. Balbay, Özkan, Mehmet Haberal, Perinçek, Fatih Hilmioğlu, Ergün Poyraz, Soner Yalçın, Sevgi Erenerol, Ali Özoğlu, Mehmet Demirtaş ve daha nice değerli aydınımız Ergenekon’a mertçe direndiler. Dursun Çiçek, Mehmet Ali Çelebi, Tuncer Kılınç, Kemal Yavuz, Hurşit Tolon, Hasan Ataman Yıldırım, Hasan Atilla Uğur, Turgay Erdağ, Murat Özenalp, Ali Sadi Ünsal Balyoz kumpasına direnen değerli komutan ve askerlerimizden bazılarıydı. Celal Ülgen, Hüseyin Ersöz, Zeynep Küçük, İrem Çiçek ve daha birçok yürekli avukatımız yaşanan her savunma hakkı sabotajına direndiler, delillerin uydurmalığını kanıtladılar. Ve sürekli Silivri’ye taşınan yüzlerce-binlerce cumhuriyetçi demokrat aydın: Rahmetli Tarık Akan, Ataol Behramoğlu, Ümit Zileli, Mehmet Aksoy, Ekrem Kahraman, Orhan Aydın, Genco Erkal ve daha sayısız isim... Bundan 8 yıl önce, Fenerbahçe Başkanı Aziz Yıldırım, “Ne şikesi, memleket elden gidiyor!” diye haykırdığında kaç kişi vardı ülkede, onun demek istediğini anlayabilen? Bir de tabii Ergenekon/Balyoz’da kaybettiğimiz demokrasi şehitlerimiz var. Yarbay Ali Tatar, Kuddusi Okkır, Kaşif Kozinoğlu ve daha birçok acı ölüm! Sevgili İlhan Selçuk ve Türkan Saylan’ın sağlık dengelerinin bu alçak baskınlarda altüst edildiğini bilmeyen var mı?
Tarihinin yüz karası bu davalarla ilgili size hatırlatacağım o kadar çok olay ve cümle var ki... Şimdilik bu kadar.