“Gol, gol, goll... İstanbul’un yeni futbol mabedi İnönü Stadı’ndaki ilk golü Süleyman atıyor. Evet, gol sevgili dinleyenler. Gol... Beşiktaş 1 - AIK 0. Çok güzel vuruyor topa ve tarihe geçiyor Süleyman Seba...”

1947’nin Kasım’ında lambalı radyolardan tüm Türkiye’ye seslenen deneyimli spiker Eşref Şefik böyle bağırmıştı...

Ardından 1948’de İnönü’deki ilk Beşiktaş-Fenerbahçe buluşması...

Eşref Şefik’in yanına genç Halit Kıvanç, Orhan Boran da gelmişti...

Birlikte anlatıyorlardı maçı.

“Kıymetli seyirciler İnönü Stadı’ndaki ilk derbi maçta Beşiktaş, ezeli rakibi F.Bahçe önünde beraberliği sağlıyor, Şevket’le ve ardından Şükrü’nün golleri... Beşiktaş 3 - Fenerbahçe 1...”

Ve dün gece.

Maçı yayımlayan kanalın spikerinin sesini duyuyorum basın tribününden, “Gool. Şahane gol, Olcay Şahan maç bitti derken İnönü’nün son derbisini getiriyor Beşiktaş’a...”

1947’den 2013’e lig, kupa, Avrupa zaferleri ve son büyük ganimet, son derbi galibiyeti...

Evet, Beşiktaş için Beşiktaşlı için dün çok özeldi. Duygusaldı tüm Siyah - Beyazlı aile ama duygusal olduğu kadar da coşkulu.

Gerçek bir 12. adam izledik dün. Ve o 12. adamın arasında şu an aramızda bulunmayan Mehmet Üstünkaya’lar, Vedat Okyar’lar, Şeref’ler, Şükrü’ler, Yusuf’lar, hatta ‘Optik Başkan’ Oktay’lar da vardı...

Kimi toprağın altında kimi üstünde, kimi TV’sinin başında, kimi 30 bin kişilik dev İnönü korosunun tam kalbinde ama milyonlarca kişilik bir ordu gibiydiler.

Ve hepsi umutlu, hepsi de inançlıydı inanın. Fenerbahçe’nin ‘görkemli’ kadrosuna rağmen ‘yedeksiz’ takımlarına güveniyorlardı.

Ne gariptir, bu nostaljik ortam Beşiktaş’ı ateşleyeceğine baskılamıştı. Beklenenin aksine maçın ilk bölümünün hâkimi Fenerbahçe’ydi... Emre’nin yönetimindeki Sarı-Lacivertli orta saha Fernandes’in pas trafiğini kesip Holosko ile Niang’ı etkisiz kılınca topla oynama yüzdesi Fenerbahçe’de kaldı uzun süre... Üstelik Ersan Gülüm tercihine karşın hava toplarında da Fenerbahçe üstündü. Bir golleri hakemin yanlış bayrağına takıldı. Vuruşu yapan Webo da kalecinin görüş alanını perdeleyen Sow da ofsayt değildi. Bu pozisyonun benzeri ikinci karambol ise Fenerbahçe’ye üstünlüğü getiriyordu, Egemen indirecek, Sow İnönü’nün keyfini bozacaktı. Ne var ki takım bozulsa da seyirci temposunu koruyor, takımı diriltiyordu sanki. Seyircisinin de itelemesiyle sahanın boyunu 70 metreye çıkaran Beşiktaş, önce oyunu sonra skoru dengeleyecekti. Gol ölü toptan geliyor, Fernandes’in ortasını Sivok’la Toraman’ın hataya zorladığı Kuyt kaleyi şaşırıyordu...

1-1’in ardından maçın ikinci bölümünde Beşiktaş seyircisi sahneden inmeyecekti. İnanılmaz bağırıp ‘kabuğuna çekilecek takımı’ rakibe saldırtıyorlardı. İster inanın ister inanmayın Niang’ın Fenerbahçe’ye attığı golde Holosko’nun kafayla yaptığı asist kadar seyirci de katkı sağlamıştı. 1-0 yenilgiden 2-1 kolay iş değildi ama yine hani o bildik savunma hataları durumu Sow ile 2-2’ye getirdi. Üstelik sahanın iyisi Sivok’tu hatayı yapan.

Maç böyle mi bitecek, Fenerbahçe mi kazanacak tartışmalarının yapıldığı son dakikada ise inanılmaz bir şey oldu.

Çünkü 90 artı 3. dakikanın sonunda atak yapan taraf Fenerbahçe’ydi. Caner’in kornerini savuşturmaktı Beşiktaş’ın ‘birincil’ amacı. Ancak garip biçimde bir uzun top atıldı Niang’ın önüne, Oğuzhan, derken yine Senegalli yıldız. O da milimetreyle ölçüp 90 metre depar atıp gelen Olcay’ın koşu yoluna bıraktı.

“Aman Tanrım yoksa” dedi Beşiktaşlılar. Gözler yumulmuştu İnönü’de. Ve desibel rekoruna vuran o ses duyuldu, “Goool...”

5-10 dakika önce McGregor’u geçen topu kafayla çıkaran Olcay, soyadını İnönü Stadı’nın tarihiyle bütünleştiren bir gol atmıştı. Belki vuruş tekniği çok sıradan ve ‘garanticiydi’ ama golün önemi Beşiktaş tarihi için ‘ŞAHAN’eden öte anlam içeriyordu...

66 yıllık stadın son derbisini Beşiktaş, Olcay Şahan’la ‘ŞAHAN’e bir finalle noktalamış, lig ikinciliğine oturmuş, FEDA yılının ‘tek’ derbisini de kazanmıştı.