“9’u isabetli, 21 şut attığımız maçta 1-1 berabere kaldık, şanssızdık” der mi, G.Saray’ın kenar yönetimi bilemem ama, Sarı-Kırmızılı camia, üretkenliğe dönüşmeyen hücum girişimlerinin arkasına sığınmaya kalkarsa eğer, sezonu daha şimdiden kaybeder! Öncelikle G.Saray şu soruyu sormalı kendine, “Benim yenemediğim takım bir Trabzon, bir Bursa, bir Antalya mı?” diye!
Hayır, lig sonuncusu, hücum fakiri Mersin İdmanyurdu’nu geçemedi G.Saray. Çünkü, maç boyu sürekli hücumda gözükmesine karşın, rakibini sadece son 15 dakika baskı altına alabildi. Onun dışında, FIFA’nın transfer yasağı nedeniyle kısıtlı bir kadro ile mücadele eden Güney ekibi, elini kolunu sallaya sallaya oynadı. Sadece, iyice geriye yaslandıkları son çeyrekte çok bunaldılar, o anlarda da kaleci Muammer ile müzeden çıkan Servet Çetin geçit vermedi.
Peki, G.Saray bu kadar hücum girişiminde bulunup niye gol atamadı?
Şanssızdı demek, kolaycılık olur. Öncelikle özellikle sağ kenarı hiç kullanmadılar, Sabri’nin daha 30. saniyede ayağına dolaştırdığı top, bu gidişatın sinyaliydi ama Hamza Hoca uyanamadı. Yine topu korner noktasına taşıyamadıkları için Mersin stoperlerini çizgiye çekip, rakip ceza alanını boşaltamadılar. Hep, uzun ve gereksiz ortalarla, karambol denen kargaşa içinde gol aradılar. Bunların büyük bölümünde de Burak çok formsuzdu, kaçırdıkça ısrar etti, ısrar ettikçe kaçırdı. Podolski gol hariç çok ağır kaldı. Melo’nun gidişi sonrası oyunu ön bölgeye taşıma yükünü üstlenen Rodriguez, bu görevi yerine getiremediği gibi Mersin’in golünde topu rakibine armağan etti. Sneijder’in çabası da yetmeyecekti skoru değiştirmeye. Bu karambol futbolunun etkili ismi Umut’un kenarda tutulması ise sanıyorum teknik direktör hatasıydı, uzatmada girdi, Umut, ‘hadi bir umut’ diye...