Futbol da hayat gibi sürprizlerle doludur. Sorumluluk yüklenip bir karar alır, uygularsınız. Eğer şanslıysanız işiniz yaver gider. Ya da başınıza ummadık kazalar gelir, tökezlersiniz. Dün Galatasaray resmen yere yuvarlandı. Eskiler, “Dere geçerken at değiştirilmez” der ama galiba Dursun Özbek ve ekibinin bu özdeyişten haberleri olmasa gerek; puan kaybının tahammül edilemeyecek haftada kulübün altını üstüne getirip takımı Antalya gibi sert bir rakibe karşı teknik direktörsüz bıraktılar; Güney ekibi de faturayı beraberlikle kesti. Aslında kazanabilirdi G.Saray. Çünkü maça iyi başladılar, 80’e kadar da idare ettiler. Belli ki futbolcular, iç dünyalarında ‘pabuç pahalı arkadaş’ demişler kendi kendilerine. Uzun süre bu motivasyon hissedildi. Elbet, Sabri’nin yerine Denayer’in çekilişi, Chedjou - Semih değişikliği ve Jose’nin ilk 11’de oyuna başlamasının da etkisi yok değildi. Gerçi, İspanyol oyuncu üçgen paslaşmalarda iyi, ileri oynuyor, gelgelelim çok top kaptırıyor. Sezer’in golünün resmen servisini yaptı. Tam oyundan alınırken de demoralize ruh haliyle Podolski’nin önüne milimetrik ara pas gönderip skora katkı sağladı.
Ne var ki son bölümde (kenar yönetimsizlikten olsa gerek) inanılmaz biçimde geriye yaslandı G.Saray; böyle olunca da hücumcularını sahaya süren Antalya’nın Eto’o önderliğindeki başkaldırışı maçı gerçek futbol resitaline dönüştürdü. Antalya ataklarında 82. dakikaya dek kahramanı oynayan H. Balta’nın neden olduğu penaltının Eto’o ile gole çevrilmesi, maç 2-2 bitti derken uzatmalarda Selçuk’un karambolde 3-2’yi buluşu ve son düdük çalacakken Mbilla’nın 3-3’ü ilan eden vuruşu, belki uzun zaman göremeyeceğimiz futbol ortamı yarattı. Son düdük ise Antalya’yı sevindirirken, G.Saray’ı da yazgısıyla baş başa bırakıyordu. “Kazaya uğradık” diyen olsa da beklenmedik bir durum değil bu puan kaybı! Lige verilen 15 günlük aranın son 2 gününe kadar sus pus oturup maça 72 saat kala teknik direktörünü kovar, takımın DNS ayarlarını bozarsan rakip de sana acımaz! Ne demiş büyüklerimiz? ‘Kendi düşen ağlamaz...’